Мельница - Дракон

Stygną zapomniane studnie,
W pobliżu zakwitły wrzosy, ciągnące się na milę,
A ja patrzę, jak słońce schodzi
Po zimnym stoku nieba,
Tracąc ostatnie resztki ciepła.

Granitowe stoki przybrały kolor nocy,
Zaś wyschła ziemia - kolor krwi,
A bursztynowe oczy smoka
Odbijają się w odłamku kryształu -
Ja tego skarbu strzegę.

Przeklinam zaklęte złoto
Za złudną poświatę ciepła,
Wspominam tę, która kiedyś,
Która kiedyś miała skrzydła,
Lecz umarła dawno temu.

Za górami, za morzami, daleko,
Gdzie ludzie są ślepi, a bogowie pozbawieni wiary,
Tam ten Ostatni z mojego plemienia
Rozłoży lekko skrzydła, pióra z żelaza,
A łuski wyrysowane podług wzoru
Przegonią burzę swoim ucieleśnieniem namiętności,
Ulatując w obłoki przeciw przeznaczeniu,
Niezmiernie niebezpieczny i niewiarygodnie piękny.
I to najwspanialsze na świecie czary,
Słońce raduje się, skacząc po krawędzi grzebienia,
I to wszystko, i nic więcej nie ma,
Jest tylko niebo, wieczne niebo.

A bohaterowie biesiadują w cieniu
Królewskich dębowych pałaców,
Chwaląc się za kuflem piwa,
Że zdobędą tajemniczy skarb...
I to nie później, niż na Boże Narodzenie.