Barbara Kicińska - Nie pisz listów, kochanie

[...]

Ja już nie płaczę - cóż to pomoże?
Wszystko skończone z nami
Ty chcesz naprawić to listami -
Rób wszystko, co chcesz...

Tylko nie pisz, kochanie
Szkoda trudu i słów
Było już pożegnanie -
Po co słowa znów?

Papier, wiem, że cierpliwy
Zniesie kłamstwo i fałsz
Chcę, by głos twój prawdziwy
We wspomnieniach mych grał

Chcę słyszeć słowa twe
Po których trudno powrócić znów
Najboleśniejsze ze słów
Chcesz je powtórzyć? To mów...

Bo wolę prawdę złą
Niż dobre kłamstwo, dobrze to znam
Dlatego prośbę tę ostatnią już mam

Nie pisz listów, mój miły
W listach łatwiej o błąd
A ja nie mam już siły
No bo powiedz - skąd?

Gdy napiszesz "kochana"
Zacznę bajkę znów snuć
I uwierzę w tę zmianę
I odpiszę ci - "wróć!"

Czemu nie słuchasz, czemu nie wierzysz?
Przecież mnie jednak znałeś
A mimo próśb mi list wysłałeś -
Nadawca to ty

W liście twym słowa, żeby od nowa
Zacząć znów wspólne życie
To nic, że myślę o tym skrycie -
Bo po co znów łzy?

Nie pisz listów, kochanie
Szkoda trudu i słów
Było już pożegnanie -
Po co słowa znów?

Papier, wiem, że cierpliwy
Zniesie kłamstwo i fałsz
Chcę, by głos twój prawdziwy
We wspomnieniach mych grał

Chcę słyszeć słowa twe
Po których trudno powrócić znów
Najboleśniejsze ze słów
Chcesz je powtórzyć? To mów...

Bo wolę prawdę złą
Niż dobre kłamstwo, dobrze to znam
Dlatego prośbę tę ostatnią już mam

Nie pisz listów, mój miły
W listach łatwiej o błąd
A ja nie mam już siły
No bo powiedz - skąd?

Gdy napiszesz "kochana"
Zacznę bajkę znów snuć
I uwierzę w tę zmianę
I odpiszę ci - "wróć!" (x2)