Emil Karewicz - A mnie jest szkoda lata

Moja żona mnie dzisiaj skrzyczała
Powiedziała, żem mazgaj, żem głupi
Że się za mnie ze wstydu rumieni
Kiedy wreszcie zmądrzeję już raz

A na głupim tle sprawa powstała
Poprosiłem, poziomek niech kupi
"Oszalałeś - powiada - w jesieni?"
To już jesień? Jak leci ten czas!

I westchnąłem: No tak, już po lecie
Po wakacjach, po słońcu, mój Boże
Już się robi szaruga na świecie
Jasnych spodni już pewnie nie włożę

Wkrótce przyjdą przymrozki i szrony
A ona na to, że jestem szalony
Uśmiechnąłem się - mów sobie zdrowo
Ty wiesz swoje, a ja swoje wiem

Bo mnie jest szkoda lata
I letnich żal mi wspomnień
Niech mówią "głupi" o mnie
A mnie jest żal

Za oknem szaro, smutno
A jeszcze przed miesiącem
Pogoda, zieleń, słońce
Naprawdę żal

To tak jak gdyby
Ktoś najdroższy nagle odszedł
I zabrał uśmiech, radość
A zostawił łzy

Dlatego żal mi lata
I ludzi żal, i nieba
Po którym płyną smutne
Jesienne mgły

Człowiek pensję ma gorzej niż marną
Tysiąc złotych miesięcznie, niewiele
Ale latem te tysiąc to dużo
Można za nie jak król jakiś żyć

Słońce grzeje, opala za darmo
Kąpiel w rzece masz w każdą niedzielę
Ptaki dają bezpłatne koncerty
Nawet nie chce się jeść ani pić

Jesień, owszem, jest piękna, bogata
Bardzo strojna i pełna kolorów
Ale skąd, skąd jesieni do lata
Do majowych, czerwcowych wieczorów!

Tylko patrzeć, jak zima przyleci
Pełna śniegu, zawiei, zamieci
A mnie w głowie poziomki i głupstwa
Jakaś rzeka, koncert, i sad

Bo mnie jest szkoda lata
I letnich żal mi wspomnień
Niech mówią "głupi" o mnie
A mnie jest żal

Za oknem szaro, smutno
A jeszcze przed miesiącem
Pogoda, zieleń, słońce
Naprawdę żal

To tak jak gdyby
Ktoś najdroższy nagle odszedł
I zabrał uśmiech, radość
A zostawił łzy

Dlatego żal mi lata
I ludzi żal, i nieba
Po którym płyną smutne
Jesienne mgły