Henryk Rejmer - Cofnąć czas

Wiatr w dłonie zmiata węgle słów,
Gdy oswojony lęku owad
Na czułkach niesie obręcz snu,
A chitynowy lampion gwiazd
Rozświetla liście.

W gestach śpi ból, w słowach śpi wiatr
Na żebrach krwi, na łąkach warg,
Na zimnym ciele supernowych
W odpryskach fosforycznych rac,
Gdzie biały karzeł zwiesił głowę
Jest mróz i śmierć.

Znów patrzę w niebo, milczy Bóg,
I widzę w noc jak kosmos drży,
Jak prąd co w tyle czaszki mrowi
Przez kark i plecy biegnie w dół,
Napręża łydki, ścina krew,
Rozciąga mięśnie aż do bólu.

I leżę z głową odchyloną,
Jakbym zapragnął w poprzek praw
Pomimo trwogi cofnąć czas,
By życie przeżyć jeszcze raz.