Henryk Rejmer - Towar do mieszadła

Jak tu nie pić stary draniu,
Chodzą mrówki po posłaniu.
Syczą węże w srebrnym dzbanie,
Kluczą wilki po tapczanie.

Niosą gwiazdy słonoczułe.
Krwistych boczków obłe bóle.
Chudych panien wierne oczy,
W których hula wiatr północny.

Utwardzone wodą wiadra.
Śnieżne pudry od zwierciadła.
Suchy stukot kroków w nocy.
W okularach kamyk z procy.

Ciche groźby, twarde żale,
Posrebrzane mgłą korale,
Bielą włosy zaprószone,
Twarze strachem obłocone.

Rozpacz nie do opisania,
W pustych ścianach aż do rana.
Przestrach bycia niekochanym,
Ból czekania zakochanych.

W pustkę nieba spowiedź życia,
Wielkie prawdy bez pokrycia.
Małą zdradę wiernej żony,
Pieróg solą posłodzony.

Grzecznych dzieci bluzgi w plecy,
Szczerą prawdę od pochlebcy.
Ucznia pilność na wagarach,
Suche kaczki na moczarach.

Nieboszczyka śmiech z za grobu.
Piece w hucie pełne lodu,
Profesora mądre tezy,
Pornografię dla młodzieży.

Kardynała chytrą glacę,
Wiarę księdza w pełną tacę.
Wszystko razem, równo w kupie,
Elegancko mieszam w głowie.