Hunchback of Notre Dame - The Bells of Notre Dame

Kongregacja:
Rankiem w Paryżu,
miasto budzi się
na dźwięk dzwonów Notre Dame.
Rybak łowi ryby,
piekarz piecze,
na dźwięk dzwonów Notre Dame.

Wielkich dzwonów głośnych jak grzmot
oraz dzwoneczków cichych jak psalm.
A niektórzy mówią, że duszą miasta
jest bicie dzwonów.
Dzwonów Notre Dame.

Ta historia zaczęła się dawno temu.
W tym miejscu Notre Dame.
Dwóch osieroconych braci zostało
przyjętych dzięki łasce Notre Dame.

Frollo:
Klaudiusz, starszy, który opiekował się swoim bratem

Jan:
Młody Jan, pełny piękna i wdzięku.

Razem:
I żyli i dorastali
oraz budzili się przy muzyce
dzwonów.

Kongregacja:
Dzwonów Notre Dame.

Chór:
Panie, miej litość.

Frollo:
Och, drogi bracie.
Pod tymi łukami i tą świętą kopułą.

Chór:
Panie, miej litość.

Frollo:
Jesteśmy błogosławieni,
gdyż możemy znaleźć nasze sanktuarium
oraz nasz dom.

Kongregacja:
Sprawiedliwy Klaudiusz Frollo
był coraz bardziej pociągający.
Jak syn Notre Dame.

Jan:
Nie tak jak jego rozrzutny brat Jan,
który nie miał nic z Notre Dame.

Kongregacja:
Chociaż jako bracia kochali się wzajemnie,
Frollo patrzył z rozpaczą i niepokojem,
jak Jan, który stał się bardziej dziki,
przeciwstawiał się i bezcześcił wszystkie prawa.
Prawa Notre Dame.

Chór:
Panie, miej litość.

Ojciec Dupin:
Musisz odejść, Janie,
ze świętego schronienia, w którym mieszkaliście.

Chór:
Panie, miej litość.

Jan (mówione):
Zostawić? Ale ojcze...

Ojciec Dupin:
Przepraszam, Klaudiusz, ale nie mam wyboru.
Twój brat został wydalony.

Frollo (mówione):
Frollo nie otrzymywał wiadomości od swojego brata przez kilka lat

Kongregacja:
W międzyczasie
Frollo wspiął się niezwykle szybko,
w szeregach Notre Dame.
Aż w końcu został mianowany Archidiakonem.
I podziękował Notre Dame.
A potem pewnego smutnego dnia otrzymał wiadomość.

Frollo:
A imię, które zawierała, brzmiało "Jan".

Kongregacja:
Ukrywając twarz,
Frollo zakradł się na miejsce.
Daleko,
z dala od Notre Dame.

Frollo (mówione):
Janie! Zabiorę cię z powrotem. Zabiorę cię do domu.

Frollo:
Bracie, najdroższy, chodź ze mną.
Gdzie znajdziemy lekarstwo.
I Notre Dame znów będzie
twoim sanktuarium

Uzdrowienie ciebie będzie moim celem.
Nie tylko twojego ciała, ale twojej duszy.
Będziemy razem w naszym
świętym sanktuarium.

Jan (mówione):
Wystarczy, Klaudiuszu. I tak jest dla mnie za późno. Ale jeśli naprawdę odkryłeś dobroczynność w tak późnym terminie, jest ktoś, komu możesz pomóc.

Frollo (mówione):
Dziecko? Twoje? Och - potwór! To jest wyrok Boga! Bezbożni nie pozostaną bezkarni!

Jan (mówione):
Powinienem wiedzieć. Byłem głupcem, sądząc, że będziesz się nim opiekować

Frollo (mówione):
Opiekować się nim? Ja?

Jan (mówione):
Nie ma nikogo innego. Zabierz go. Jeśli znajdziesz miejsce w swoim sercu.

Frollo (mówione):
Janie ... Janie?!

(płacz dziecka)

Chór:
Dzień gniewu, dzień pomsty.
Dzień gniewu, dzień pomsty.
Ziemia spali się na popiół.

Panie, miej litość.

Kongregacja:
Święci patrzyli na Frollo
z ich kamiennej fasady.

Chór:
Panie, miej litość.

Kongregacja:
Poczuł ich spojrzenie.
Jakby to były oczy Boga.

Frollo (mówione):
O Panie, wysłałeś mi sprawdzian.
To dziecko jest moim krzyżem.
Może nie uratowałem mojego brata, ale ocalę to ... coś.

Frollo:
Spójrzcie na to samotne stworzenie,
przed którym uciekają pomniejsi ludzie.
Będę go wychować i opiekować się nim
I nauczę go na kolanach myśleć jak ja.

Kongregacja (mówione):
Frollo nadał dziecku imię.
Okrutne imię, które oznacza „w połowie uformowane ...”.

Frollo (mówione):
Quasimodo!

Kongregacja:
Oto zagadka do odgadnięcia,
jeśli potraficie odpowiedzieć.
Dzwońcie dzwony Notre Dame

Quasimodo:
Co czyni potworem.
A co czyni człowiekiem.

Kongregacja:
Dzwońcie dzwony, dzwony, dzwony
Dzwony, dzwony, dzwony, dzwony, dzwony
Dzwony Notre Dame!