Kalafina - Ashita no keshiki

Dlaczego te smutne scenerie
są zawsze tymi
które pozostają najpiękniejszymi
głęboko w naszych sercach?
Wahające się światło księżyca
nadal nie tonie
i pieczętuje nas
pośród nocy


Żegnaj
aż do tej pory nie potrafię ubrać w słowa
to jak cię raniłam
wiele razy
więc nadal jest to droga
Powrócę nią samotnie
Pozwolę sobie puścić
dom księżycowej jasności

O świcie, lękając się bezbronnej przyszłości
powitajmy poranek ze łzami

Rodzimy się samotni,
jednak nie możemy żyć samotnie
dlaczego stajemy się zdezorientowani
i płaczemy razem?
czy chcemy poczucia bezpieczeństwa?
czy chcemy trzymać się nawzajem?
Nie żyjemy tylko
z piękny sercem

Patrząc za siebie wiele razy
otwarte drzwi przez które nie mogę wrócić
ostatni znak prowadzący mnie tu dniu jutrzejszemu

(sartima neva ii somalia
kartima maria kama mia)

Wiatr wieje od zimy po wiosnę
więc niebawem kwiaty będą słodko pachnieć
w środku tych powtarzających się dni, serce
będzie zawsze w pełnym rozkwicie

Świt zamyka się
Nie mogę dostrzec już księżyca
zacznijmy stąd
dziś i jutro

Żegnaj
cienie które widzę
niebawem staną się białe
póki nie znikną całkiem
pośród delikatnego czasu...