Lena Kowalska - Antystatyczność

Ciężki dzień, ciężkie życie
zwykłam gromadzić w myślach cień,
nigdzie indziej
nawet jeśli odsuwam się w dal
Jak czarny ptak,
wśród otchłani morza chmur
lecę tam
biegnę

Już świta, lecz nadal nie wiem
nie wiem co zrobię,
gdy słońce zawita do mnie
Co ja mu powiem?
Zegarki zatrzymam, obrazy powieszę
Udam, że w moich żyłach
płynie krew różowa
Strącę z drzew ozłoconych
Kilka pyłów, ozdobię nimi się
Oto ja - nowa ja
Nagle już dosyć,
ciemność nie zjadła mnie - "na szczęście"
pójdę bez obaw
do góry po nawet najwyższych schodach

W krainie mroku rozpalam ogień
iskrami żywię się, wdycham płomień
Czarny zapach igieł wysokich,
szarość nocy - budzą mnie

W księżyca blasku oczy lśnią,
kolory przeróżne zniknęły gdzieś
Powietrze gęste stało się
i otula ochroną ciało me
Lasów sto, a drogi dwie,
lecz nigdy tu nie zabłądzę
Czekam na wiatr i zacznę biec,
gdy północy wybije ciężki dźwięk

Antystatyczna czerń pochłania całe zło Nieskazitelny mrok i burza mnie otulą Antystatyczna czerń pochłania całe zło Nieskazitelny mrok i burza mnie otulą