Marillion - Grendel

I. Błaganie Heorot i przebudzenie Grendela

Podbiegunowe słońce żegna wrzosowiska, ustępując miejsca nacierającemu zmrokowi.
Góry odbijają dzwon godziny policyjnej - sygnał końca prac.
Ludzie kryją się z ufnością za dębowymi drzwiami, okrywają światłem świec,
Panika sączy się po podłogach w splamionych krwią, gdy Grendel grasuje nocą

Podróżnik ze skraju świata poluje na swe ofiary,
Szykujcie stosy pogrzebowe.
Pieśni ku Stwórcy już nie uleczą strachu
W ich oczach.

Drewniane figury pogańskich bogów wpatrują się ślepo w morze.
Wołają morskie mgły o pomoc, o zbawiciela zrodzonego z marzeń,
Wiedzą, że ich życia są już stracone, zwieszają więc swe kapłańskie głowy z wstydem
Nie są w stanie stawić czoła drżącemu tłumowi, który wzdraga się słysząc imię Grendela

Podróżnik ze skraju świata poluje na swe ofiary,
Szykujcie stosy pogrzebowe.
Pieśni ku Stwórcy już nie uleczą strachu
W ich oczach.

Gdy Grendel opuszcza swą omszałą norę nad zastygłym jeziorem
I leśną ścieżką wędruje na piękny dwór Hrothgara,
Wie, że zwycięstwo jest pewne, jego mroczny urok ma moc.
Jego szpony będą ociekać krwią śmiertelników, gdy tylko blask księżyca nawiedzi niebo.

Podróżnik ze skraju świata poluje na swe ofiary,
Szykujcie stosy pogrzebowe.
Pieśni ku Stwórcy już nie uleczą strachu
W ich oczach.

II. Podróż Grendela

Jego drogę spowija jedwab, odciski palców na rosie
Mieszkańcy krain mroku pokornie się przed nim płożą.
Bękart Matki Natury odrzucony przez liście i potok –
Obcy w obcym kraju, szuka pociechy w swych marzeniach.
Kłamstwa Stwórcy, jego zatruty język rzucający oszczerstwa przy akompaniamencie szyderczej harfy,
zniewalająca niewinność Królowej rażą jego zimne jak lód serce.

III. Czyhający u progu

Psy myśliwskie zastygają w ciszy zaklęte gadzim czarem,
Siarkowe wykwity przenikają trawiastą kotlinę,
Heorot czeka na niego jak jagnię na rzeźnicki nóż.
Gwiaździste niebo jest nieczułe nawet na płacz dzieci.

Wrzaski to jego muzyka, błyskawica przewodnikiem.
Gwałci mrok, a śmierć jest u jego boku.

Chorały wznoszą się wśród przerażenia, dźwięczą wśród dębowych bel,
Migotliwy blask ognia ukazuje tą makabryczną scenę.
Zastępy wojowników, szykujcie się na wroga z koszmaru!
Lecz daremne jest ich poświęcenie, nawet ich własne serca muszą to czuć

Urojenia bohaterów, z jedną nogą w grobie,
Czyhający u progu nie dba o odwagę.

Myśleliście, że wasze rygle i zasuwy mnie powstrzymają?
Powinniście już przecież po tym wszystkim wiedzieć.
Zapłacicie własną krwią za swe zjadliwe oszczerstwa!
Swoimi wstrętnymi białymi skórami i odstręczającymi błękitnymi oczami!
Dlaczego ja miałbym odczuwać litość skoro sami mordujecie się bez cienia wstydu?
Bóg jest po mojej stronie, to pewne jak diabli, nie biorę winy na siebie,
Nie biorę winy na siebie!

Więc mówicie, że wierzycie w prawa natury?
Pragniecie złota ze swymi zaostrzonymi nożami!
A gdy wasze hordy się zgromadzą, zostawiając gnijących wrogów na polu walki,
Modlicie się swoimi splamionymi krwią rękoma u stóp waszych pogańskich bóstw.

Potem to mnie nazywacie mordercą,
Powołujecie się na sprawiedliwość, wypaczając prawdę.
Mam już dość waszych morałów,
Zostaniecie ukarani – wystawcie swoje gardła na me prawe szpony
A krew niech płynie, płynie, płynie...