Muzyka Końca Lata - Maria i Józef

Józef zmarł na raka wargi, leży w ziemi drugi rok.żona wciąż o nim pamięta, mieszka sama, taka piękna - panna wdowa.Maria wdowa po Józefie pod numerem mieszka trzecim.Wszyscy w bloku, że trzepnięta, nosi kotom - taka święta - panna wdowa.A gdy wieczorem idzie na cmentarz,siada na ławeczce przed grobem męża,zaciąga się powietrzem,wyjmuje chusteczkę z kieszeni i wzdycha, bo dobrze jej było z Józefem.I gdy już go sobie tak powspomina to śpiewa mężowi piosenkę ,a piosenka ta mniej więcej leci tak:Raz, dwa, trzy, hej! Ile razy byłeś ciałem zanurzony w dzikie krzaki ciepłą nocą.I żygałeś marzeniami za trzy złote, co przynoszą wiśni smak.Ile razy już wiedziałeś co jest grane, o co tak naprawdę chodzi.Kiedy rano szedłeś lasem taki lekki, tak spokojny pan swych nóg.Józef zmarł na raka wargi, leży w ziemi drugi rok.W trumnie jest bardzo statycznie, Józef liczy kwiaty ślicznie - rozkorzenia.Wiosnę, lato, jesień zimę, Józef liczy tętno świata.I przeżywa poraz drugi wszystkie noce i poranki, biedny Józef...A gdy wieczorem stygnie ziemia, Józef wsłuchuje się w kroki ludzi chodzących po cmentarzu.Czeka na Marię, czeka,jak ją słyszy, to się cieszy.I gdy Maria kończy śpiewać swoją piosenkę,on, ile sił w swoich zgniłych płuchach,śpiewa Marii piosenkę,a piosenka ta mniej więcej leci tak:Raz, dwa, trzy, hej!Ile razy byłaś ciałem zanurzony w dzikie krzaki ciepłą nocą.I żygałaś marzeniami za trzy złote, co przynoszą wiśni smak.Ile razy już wiedziałaś co jest grane, o co tak naprawdę chodzi.Kiedy rano przy mym boku budziłaś się taka piękna.

Józef zmarł na raka wargi, leży w ziemi drugi rok.żona wciąż o nim pamięta, mieszka sama, taka piękna - panna wdowa.Maria wdowa po Józefie pod numerem mieszka trzecim.Wszyscy w bloku, że trzepnięta, nosi kotom - taka święta - panna wdowa.A gdy wieczorem idzie na cmentarz,siada na ławeczce przed grobem męża,zaciąga się powietrzem,wyjmuje chusteczkę z kieszeni i wzdycha, bo dobrze jej było z Józefem, dobrze.Takich chłopów już dzisiaj matki nie rodzą, nie ma takich.On był jeden jedyny, jeden taki.Czyścił buty, robił kanapkę i w ogóle, całował...Nie to, że z językiem od razu, tylko najpierw cmokał w buzi delikatnie,potem ona mu ustami dawała i wtedy on wiedział, że język może wejść.Dzisiaj już tak nikt nie całuje, teraz jest wszystko szybciej.I śpiewa mężowi piosenkę, a piosenka ta mniej więcej prosze państwa leci tak:Raz, dwa, trzy, hej!Ile razy byłeś ciałem zanurzony w dzikie krzaki ciepłą nocą.I żygałeś marzeniami za trzy złote, co przynoszą wiśni smak.Ile razy już wiedziałeś co jest grane, o co tak naprawdę chodzi.Kiedy rano szedłeś lasem taki lekki, tak spokojny pan swych nóg.To Józef tak do niej przemawia!Ale nie może się przebić, jest dwa metry pod ziemią...Głośniej Józefie, głośniej, głośniej!O tak!Raz, dwa trzy!Józef zmarł na raka wargi, leży w ziemi drugi rok.W trumnie jest bardzo statycznie, Józef liczy kwiaty śliczne - rozkorzenia.Wiosnę, lato, jesień zimę, Józef liczy tętno świata.I przeżywa poraz drugi wszystkie noce i poranki, biedny Józef...A gdy wieczorem stygnie ziemia, Józef wsłuchuje się w kroki ludzi chodzących po cmentarzu.Czeka na Marię, czeka,jak ją słyszy, to się cieszy.I gdy Maria kończy śpiewać swoją piosenkę,Józef, ile sił w swoich zgniłych płuchach,śpiewa Marii piosenkę,a piosenka ta mniej więcej leci tak:Raz, dwa, trzy, hej!Ile razy byłeś ciałem zanurzony w dzikie krzaki ciepłą nocą.I żygałeś marzeniami za trzy złote, co przynoszą wiśni smak.Ile razy już wiedziałeś co jest grane, o co tak naprawdę chodzi.Kiedy rano przy mym boku budziłaś się taka piękna.