Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
My Dying Bride
My Dying Bride - The Light at the end of the World
The Light at the end of the World
Tekst dodał(a): alexandrine
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): alexandrine
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): wavru
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
An isle, a bright shining isle
stands forever, alone in sea
Of rock and of sand and grass
and shale, the isle bereft of trees
--Small. A speak in the wide blue
sea. 'Tis the last of all the land
A dweller upon our lonesome
isle, the last, lonely man?--
By the Gods he is there to
never leave, to remain all his
life. His punishment for
evermore, to attend the eternal light
The lighthouse, tall and brilliant
white, which stands at the end
of the world. Protecking ships
and sailors too, from rocks they
could be hurled.
Yet nothing comes and nothing
goes 'sept the bright blue sea.
Which stretches near and far
away, 'tis all our man can see.
Though, one day, up right on
Rock, a bird did perch and cry.
An albatross, he shot a glance,
and wondered deeply, why?
Could it be a watcher sent?
A curse sent from the gods,
who sits and cries and stares at him,
the life that they have robbed.
Each year it comes to watch
over him, the creature from above.
Not a curse but a reminder of
the woman that he loved.
--On weary nights, under stars,
He'd often lay and gaze.
Up toward the moon and stars.
The sun's dying haze.
Time and again, Orion's light
filled our man with joy.
Within the belt, he'd see his love.
remembering her voice.--
The twinkle from the stars above,
bled peace into his heart.
As long as she looks down on him,
he knows they'll never part.
One day good, one day bad.
The madness, the heat, the sun.
Out to sea, he spies upon land.
His beloved Albion.
Cliffs of white and trees of green
Children run and play.
'My home land' he cries and weeps,
why so far away?
Eyes sore and red. Filled with tears,
he runs toward the sea
To risk his life, a worthy cause,
for home he would be.
Into the sea, deep and blue
the waters wash him clean.
Awake. he screams. Cold with sweat
And Albion a dream.
--Such is life upon the isle,
of torment and woe.
One day good. One day bad.
And some days eve hope.
The light at the end of the world
burns bright for mile and mile and mile.
Yet tends the man, its golden glow
in the misery all the while?
For fifty years he stands and waits,
atop the light, alone.
Looking down upon his isle
the Gods have made his home.--
The watcher at the end of the world
through misery does defile.
Remembers back to that single night
and allows a tiny smile.
( His sacrifice was not so great,
he insists upon the world.
Again he would crime,
Again he would pay
for one moment with the girl. )
Her hair, long and black it shone.
The dark, beauty of her eyes.
Olive skin and warm embrace,
her memory never dies.
'Twas year ago, he remembers clear
the life they once did live.
Endless love and lust for life,
they promised each would give.
Alas, such love and laughter too,
was short as panting breath
For one dark night, her soul was kissed,
by the shade of death.
( Agony, like none before,
was suffered by our man )
who tends the light now burning bright
on the very last of land.
( Anger raged and misery too
like nothing ever before. )
He cursed the Gods and man and life,
and at his heart he tore.
--A deity felt sympathy
and threw our man a light
"Your woman you may see again
for a single night.--
But think hard and well young man
there is a price to pay:
to tend the light at the end of the world
is where you must stay.
Away from man and life and love.
Alone you will be
On a tiny isle. A bright shining isle
in the middle of the sea."
--'I'll tend the light, for one more night
With the woman whom I love',
screamed the man, with tearful eyes,
to the deity above.
And so it was that very night
his lover did return.
To his arms and to their bed
together they did turn.
In deepest love and lust and passion,
entwined they did fall.
Lost within each other's arms,
they danced in lover's hall)--
--Long was the night and filled with love.
For them the world was done.
Awoke he did to brightest light,
his woman and life had gone.
To his feet he leapt. To the sea looked.
To the lighthouse on the stone.
The price is paid and from now on
he lives forever alone.
Fifty years have passed since then
and not a soul has he seen.
But his woman lives with him still
in every single dream.
'Tis sad to hear how young love has died,
to know that, alone, someone has cried.
But memories are our to keep.
To live them again, in our sleep.--
stands forever, alone in sea
Of rock and of sand and grass
and shale, the isle bereft of trees
--Small. A speak in the wide blue
sea. 'Tis the last of all the land
A dweller upon our lonesome
isle, the last, lonely man?--
By the Gods he is there to
never leave, to remain all his
life. His punishment for
evermore, to attend the eternal light
The lighthouse, tall and brilliant
white, which stands at the end
of the world. Protecking ships
and sailors too, from rocks they
could be hurled.
Yet nothing comes and nothing
goes 'sept the bright blue sea.
Which stretches near and far
away, 'tis all our man can see.
Though, one day, up right on
Rock, a bird did perch and cry.
An albatross, he shot a glance,
and wondered deeply, why?
Could it be a watcher sent?
A curse sent from the gods,
who sits and cries and stares at him,
the life that they have robbed.
Each year it comes to watch
over him, the creature from above.
Not a curse but a reminder of
the woman that he loved.
--On weary nights, under stars,
He'd often lay and gaze.
Up toward the moon and stars.
The sun's dying haze.
Time and again, Orion's light
filled our man with joy.
Within the belt, he'd see his love.
remembering her voice.--
The twinkle from the stars above,
bled peace into his heart.
As long as she looks down on him,
he knows they'll never part.
One day good, one day bad.
The madness, the heat, the sun.
Out to sea, he spies upon land.
His beloved Albion.
Cliffs of white and trees of green
Children run and play.
'My home land' he cries and weeps,
why so far away?
Eyes sore and red. Filled with tears,
he runs toward the sea
To risk his life, a worthy cause,
for home he would be.
Into the sea, deep and blue
the waters wash him clean.
Awake. he screams. Cold with sweat
And Albion a dream.
--Such is life upon the isle,
of torment and woe.
One day good. One day bad.
And some days eve hope.
The light at the end of the world
burns bright for mile and mile and mile.
Yet tends the man, its golden glow
in the misery all the while?
For fifty years he stands and waits,
atop the light, alone.
Looking down upon his isle
the Gods have made his home.--
The watcher at the end of the world
through misery does defile.
Remembers back to that single night
and allows a tiny smile.
( His sacrifice was not so great,
he insists upon the world.
Again he would crime,
Again he would pay
for one moment with the girl. )
Her hair, long and black it shone.
The dark, beauty of her eyes.
Olive skin and warm embrace,
her memory never dies.
'Twas year ago, he remembers clear
the life they once did live.
Endless love and lust for life,
they promised each would give.
Alas, such love and laughter too,
was short as panting breath
For one dark night, her soul was kissed,
by the shade of death.
( Agony, like none before,
was suffered by our man )
who tends the light now burning bright
on the very last of land.
( Anger raged and misery too
like nothing ever before. )
He cursed the Gods and man and life,
and at his heart he tore.
--A deity felt sympathy
and threw our man a light
"Your woman you may see again
for a single night.--
But think hard and well young man
there is a price to pay:
to tend the light at the end of the world
is where you must stay.
Away from man and life and love.
Alone you will be
On a tiny isle. A bright shining isle
in the middle of the sea."
--'I'll tend the light, for one more night
With the woman whom I love',
screamed the man, with tearful eyes,
to the deity above.
And so it was that very night
his lover did return.
To his arms and to their bed
together they did turn.
In deepest love and lust and passion,
entwined they did fall.
Lost within each other's arms,
they danced in lover's hall)--
--Long was the night and filled with love.
For them the world was done.
Awoke he did to brightest light,
his woman and life had gone.
To his feet he leapt. To the sea looked.
To the lighthouse on the stone.
The price is paid and from now on
he lives forever alone.
Fifty years have passed since then
and not a soul has he seen.
But his woman lives with him still
in every single dream.
'Tis sad to hear how young love has died,
to know that, alone, someone has cried.
But memories are our to keep.
To live them again, in our sleep.--
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieŚWIATŁO NA KOŃCU ŚWIATA
Wyspa, jasno świecąca wyspa
Unieruchomiona na zawsze, samotna w morzu
Skały i piasek i trawy
I łupki, wyspa osierocona z drzew
-- Mała. Mówi w szerokim błękicie morza.
Ostatnia z wszystkich lądów
Mieszkaniec na naszej samotnej wyspie,
ostatni, samotny człowiek?
Przez Bogów on nigdy tej wyspy nie opuści,
Pozostawił całe swoje życie.
Jego kara na zawsze -
zajmowanie się wiecznie światłem
Latarnia morska, wysoka i błyszcząco biała,
która stoi przy końcu świata.
Ochrania statki i marynarzy również,
na skały mogliby być rzucani.
Jeszcze nic nie przyszło i nic nie odeszło
od jasnego niebieskiego morza.
Morze, które rozpościera się blisko i daleko,
Nasz człowiek wszystko może widzieć.
Chociaż, jednego dnia, w górze na prawo na skale,
ptak siadał i płakał.
Albatros, on wysyłał spojrzenie,
I zdumiewająco głębokie, dlaczego?
Czy to był strażnik posłany?
Przekleństwo posyłane od bogów,
które siedzi i płacze i gapi się na niego,
życie które oni rabowali .
Każdego roku przychodzi obserwować go,
Stworzenie z góry.
Nie przekleństwo, ale pamiątka kobiety,
którą kochał.
--W nużącą noc, pod gwiazdami,
Często leżał i przyglądał się.
W górze ku księżycowi i gwiazdom.
Na słońca zanikającą mgiełkę.
Bardzo często, Oriona światło
napełniało naszego człowieka radością.
Wewnątrz strefy, widział swoją ukochaną.
Przypominał sobie jej głos.
Migotanie gwiazd w górze,
Wpuszczało pokój do jego serca.
Tak długo jak patrzyła w dół na niego,
On wie, że nigdy nie będą rozdzieleni.
Jeden dzień dobry, jeden dzień zły.
Obłąkanie, ciepło, słońce.
Z morza, szpieguje ziemię.
Jego kochaną Albion.
Urwiska białych i drzew zielonych
Dzieci jadą i bawią się.
'Moja rodzinna ziemia' on krzyczy i płacze,
Dlaczego dopiero z dala?
Oczy owrzodzone i czerwone. Napełnione łzami,
Jedzie ku morzu
Ryzykować swoje życie, godny powód,
Chciałby wrócić do domu.
Do morza, głębokiego i błękitnego
Wody obmyją go czysto.
Obudź się. On krzyczy. Zimny z potem
I o Albion marzy.
--Takie jest życie na wyspie,
Męka i nieszczęście.
Jeden dzień dobry. Jeden dzień zły.
I jakiś dzień nadziei.
Światło na końcu świata
pali się jasno na mile i mile i mile.
Jeszcze opiekuje się nim człowiek, czy te złote jarzenie
w niedoli jest całą chwilę?
Przez pięćdziesiąt lat stoi i czeka,
pilnuje światła, samotny.
Popatrz w dół na jego wyspę
Bogowie zrobili mu dom.
Strażnik na końcu świata
Wspomina całą niedolę.
Wraca pamięcią do tamtej pojedynczej nocy
I pozwala sobie na drobny uśmiech.
( Jego ofiara nie była taka wielka,
On nalega na świat.
Ponownie popełniłby zbrodnię,
Ponownie by płacił
Dla jednej chwili z dziewczyną. )
Jej włosy, długie i błyszcząco czarne.
Ciemność, piękno jej oczu.
Oliwna skóra i ciepłe objęcie,
Jej pamięć nigdy nie umiera.
Dawno temu, on pamięta dobrze
Życie oni pewnego razu przeżyli.
Niekończąca się miłość i żądza nad życie,
Obiecywali każdemu dawać.
Niestety, taka miłość to i śmiech również,
Była krótka jak dyszący oddech
Przez jedną ciemną noc, jej dusza była całowana,
przez cień śmierci .
( Agonia, jak nigdy przedtem,
była znoszona przez naszego człowieka )
który opiekuje się światłem teraz palącym się jasno
na końcu tej ziemi.
( Gniew szalał i niedola również
jak nigdy przedtem. )
Przeklinał Bogów i człowieka i życie,
I jego serce się rwało.
-- Bóstwo czuło sympatię
i rzuciło naszemu człowiekowi światło
"Swoją kobietę możesz zobaczyć ponownie
na jedną noc.--
Ale myśl mocno i dobrze młody człowieku,
taka jest cena :
Opiekować się światłem na końcu świata
gdzie musisz pozostać.
Z dala od człowieka i życia i miłości.
Będziesz sam
na drobnej wyspie.
Jasna świecąca wyspa w środku morza."
--"Będę opiekować się światłem, dla jednej nocy
Z kobietą, którą kocham"
Krzyknął człowiek zapłakanymi oczami,
Do bóstwa na górze.
I tak też było, że zaraz nocą
jego ukochana wróciła.
Do jego ramion i w ich łóżku
Obracali się razem.
W najbardziej głębokiej miłości i żądzy i namiętności,
spleceni opadali.
Zagłębieni wewnątrz swoich ramion,
tańczyli w sali kochanków--
--Długa to była noc i pełna miłości.
Dla nich świat został stworzony.
Obudzony pracował dla najbardziej jasnego światła,
jego kobieta i życie odeszło.
Do swoich stóp skakał. Spoglądał do morza.
Do latarni morskiej na kamieniu.
Cena jest płacona
I od teraz żyje na zawsze sam.
Pięćdziesiąt lat minęło od tego czasu
I nie zobaczył dotąd żadnej żywej duszy.
Ale jego kobieta ciągle z nim żyje
W każdym jednym śnie.
Smutno słyszeć jak młoda miłość umarła,
Smutno wiedzieć, że w samotności ktoś płakał.
Ale wspomnienia pozostaną.
Ożyją ponownie, w naszym śnie.-
Wyspa, jasno świecąca wyspa
Unieruchomiona na zawsze, samotna w morzu
Skały i piasek i trawy
I łupki, wyspa osierocona z drzew
-- Mała. Mówi w szerokim błękicie morza.
Ostatnia z wszystkich lądów
Mieszkaniec na naszej samotnej wyspie,
ostatni, samotny człowiek?
Przez Bogów on nigdy tej wyspy nie opuści,
Pozostawił całe swoje życie.
Jego kara na zawsze -
zajmowanie się wiecznie światłem
Latarnia morska, wysoka i błyszcząco biała,
która stoi przy końcu świata.
Ochrania statki i marynarzy również,
na skały mogliby być rzucani.
Jeszcze nic nie przyszło i nic nie odeszło
od jasnego niebieskiego morza.
Morze, które rozpościera się blisko i daleko,
Nasz człowiek wszystko może widzieć.
Chociaż, jednego dnia, w górze na prawo na skale,
ptak siadał i płakał.
Albatros, on wysyłał spojrzenie,
I zdumiewająco głębokie, dlaczego?
Czy to był strażnik posłany?
Przekleństwo posyłane od bogów,
które siedzi i płacze i gapi się na niego,
życie które oni rabowali .
Każdego roku przychodzi obserwować go,
Stworzenie z góry.
Nie przekleństwo, ale pamiątka kobiety,
którą kochał.
--W nużącą noc, pod gwiazdami,
Często leżał i przyglądał się.
W górze ku księżycowi i gwiazdom.
Na słońca zanikającą mgiełkę.
Bardzo często, Oriona światło
napełniało naszego człowieka radością.
Wewnątrz strefy, widział swoją ukochaną.
Przypominał sobie jej głos.
Migotanie gwiazd w górze,
Wpuszczało pokój do jego serca.
Tak długo jak patrzyła w dół na niego,
On wie, że nigdy nie będą rozdzieleni.
Jeden dzień dobry, jeden dzień zły.
Obłąkanie, ciepło, słońce.
Z morza, szpieguje ziemię.
Jego kochaną Albion.
Urwiska białych i drzew zielonych
Dzieci jadą i bawią się.
'Moja rodzinna ziemia' on krzyczy i płacze,
Dlaczego dopiero z dala?
Oczy owrzodzone i czerwone. Napełnione łzami,
Jedzie ku morzu
Ryzykować swoje życie, godny powód,
Chciałby wrócić do domu.
Do morza, głębokiego i błękitnego
Wody obmyją go czysto.
Obudź się. On krzyczy. Zimny z potem
I o Albion marzy.
--Takie jest życie na wyspie,
Męka i nieszczęście.
Jeden dzień dobry. Jeden dzień zły.
I jakiś dzień nadziei.
Światło na końcu świata
pali się jasno na mile i mile i mile.
Jeszcze opiekuje się nim człowiek, czy te złote jarzenie
w niedoli jest całą chwilę?
Przez pięćdziesiąt lat stoi i czeka,
pilnuje światła, samotny.
Popatrz w dół na jego wyspę
Bogowie zrobili mu dom.
Strażnik na końcu świata
Wspomina całą niedolę.
Wraca pamięcią do tamtej pojedynczej nocy
I pozwala sobie na drobny uśmiech.
( Jego ofiara nie była taka wielka,
On nalega na świat.
Ponownie popełniłby zbrodnię,
Ponownie by płacił
Dla jednej chwili z dziewczyną. )
Jej włosy, długie i błyszcząco czarne.
Ciemność, piękno jej oczu.
Oliwna skóra i ciepłe objęcie,
Jej pamięć nigdy nie umiera.
Dawno temu, on pamięta dobrze
Życie oni pewnego razu przeżyli.
Niekończąca się miłość i żądza nad życie,
Obiecywali każdemu dawać.
Niestety, taka miłość to i śmiech również,
Była krótka jak dyszący oddech
Przez jedną ciemną noc, jej dusza była całowana,
przez cień śmierci .
( Agonia, jak nigdy przedtem,
była znoszona przez naszego człowieka )
który opiekuje się światłem teraz palącym się jasno
na końcu tej ziemi.
( Gniew szalał i niedola również
jak nigdy przedtem. )
Przeklinał Bogów i człowieka i życie,
I jego serce się rwało.
-- Bóstwo czuło sympatię
i rzuciło naszemu człowiekowi światło
"Swoją kobietę możesz zobaczyć ponownie
na jedną noc.--
Ale myśl mocno i dobrze młody człowieku,
taka jest cena :
Opiekować się światłem na końcu świata
gdzie musisz pozostać.
Z dala od człowieka i życia i miłości.
Będziesz sam
na drobnej wyspie.
Jasna świecąca wyspa w środku morza."
--"Będę opiekować się światłem, dla jednej nocy
Z kobietą, którą kocham"
Krzyknął człowiek zapłakanymi oczami,
Do bóstwa na górze.
I tak też było, że zaraz nocą
jego ukochana wróciła.
Do jego ramion i w ich łóżku
Obracali się razem.
W najbardziej głębokiej miłości i żądzy i namiętności,
spleceni opadali.
Zagłębieni wewnątrz swoich ramion,
tańczyli w sali kochanków--
--Długa to była noc i pełna miłości.
Dla nich świat został stworzony.
Obudzony pracował dla najbardziej jasnego światła,
jego kobieta i życie odeszło.
Do swoich stóp skakał. Spoglądał do morza.
Do latarni morskiej na kamieniu.
Cena jest płacona
I od teraz żyje na zawsze sam.
Pięćdziesiąt lat minęło od tego czasu
I nie zobaczył dotąd żadnej żywej duszy.
Ale jego kobieta ciągle z nim żyje
W każdym jednym śnie.
Smutno słyszeć jak młoda miłość umarła,
Smutno wiedzieć, że w samotności ktoś płakał.
Ale wspomnienia pozostaną.
Ożyją ponownie, w naszym śnie.-
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (3):
entwined they did fall.
Lost within each other's arms,
they danced in lover's hall...