Myrkur - Tor i Helheim

Krzesło wysoko stało pod kamiennym sklepieniem,
Było z czaszek i łamanych kości.
Widziano, jak Hel grozi, była biała od stóp.
Na czole miała niebieski odcień od krwi, która spływała z podfrunika.

Kości czaszki były blado białe w świetle księżyca,
Rozciągała się ku mękce z wzbudzonym żądnym umysłem.
Fetor truchła unoszący się w powietrzu, skakała jak wilczyca,
Jak królewski duch używana była w jej okrutnej dłoni.

Było tak cicho w środku, wszędzie unosił się zapach trupi.
Nie poruszały się żadne wiatry, tylko puste westchnienia dochodziły.
Trzy niebieskawe pochodnie płonęły przy każdej czaszce,
Wszystko było pełne przerażenia, bez śladu krwi.

Widziano, jak Thor uśmiechał się, odwrócił się.
Szybko musiał się wybrać do kręgu zmarłych.
Krzyknął głośno tam w środku te surowe słowa:
Tak się każdej kobiecie stanie, która nie ośmieli towarzyszyć Thorowi.

O, nędzni głupcy, którzy boicie się ran i śmierci,
Teraz Hel was wiecznie torturuje z bólem i gorzkim niedostatkiem.
Nie puściliście hełmu na dumnie podniesiony czołem w walce,
Stworzeni jesteście by drżeć, więc drżcie na wieczność.

Następnie ten surowy gigant odważnie śmiał się w stronę Hel.
Musiał wyciszyć głos w jej mrocznym domu.
Powiedział, że mściłaś się sprawiedliwie, mroczna kobieta,
Ale ja nie stoję tu dobrowolnie.

Muszę udać się do władcy Udgårda,
Tam mógłby się uprawiać z tym, który tutaj przyszedłem.
Powiedz mi, jeśli potrafisz, którędy mam iść,
By dotrzeć do potężnych rodów w Jotunheim.

Hel krzyknęła do sługi Mjölnira swoim ohydnym głosem,
Brzmiało to jak brzęk miecza na pancerzu.
Opuść mój ciemny łuk, idź naprzód, niedługo tam będziesz.
Oślepia mnie widok twojej zdrowej różowej skóry.

Thor szybko skinął odważnym spojrzeniem oznaczającym,
By Loki odszedł, gdy Hel go minęła.
On stał nieruchomo zamknął oczy, tak bardzo go to uderzyło.
Ona na niego spojrzała i westchnęła, w jej pysku to brzmiało.