Okamoto Natsumi - Mirage

Zwiędłe kwiaty znów kwitną,
A nadchodząca pora roku nabiera barw.
Lśni i kusi mnie oślepiająco jasny cień,
Ale nie wiem, czy zaprasza mnie do światła czy ciemności...
Moje wyschnięte serce waha się,
Wędrując w poszukiwaniu łez.
Jak daleko ciągnie się ta ciernista ścieżka?

Chcę zachować więzi z innymi nawet, jeśli są iluzją.
Przyszłość, którą wybrałam jest wypełniona bólem.
Ale jeśli mimo tego zaświecą fragmenty rozpaczy,
Przysięgam Ci, że
Pozostanę przy Tobie dopóki nasze marzenia nie dobiegną końca.

Jeśli takie śnieżno-białe kwiaty zakwitną w cieniu,
Czy będą mogły ukryć wtedy swoje dreszcze?
Licząc wszystkie krzywdy, jakie wyrządziłam,
Idę wzdłuż ścieżki przepełnionej cieniem i śmiechem,
Więc smutek nie zawładnie mym złamanym sercem.

Modlę się, by cenne wspomnienia, które posiadam nie zostały jutro zapomniane,
Ale to jedynie modlitwa zanikająca nim kogokolwiek dosięgnie.
Ale jeśli mogę dalej śpiewać z tą wątłą odrobiną nadziei,
Jestem pewna, że znów się spotkamy.
Stanę w miejscu początku, razem z Tobą.

Niezdolne do lotu ptaki marzą jedynie, by niebo znikło.
Życzyłeś gwiazdom, by to niebo mogło istnieć po wieczność.
Przyzywający mnie jasny cień, nie da mi żadnych odpowiedzi, prawda?
Wszystko, co posiadam to me niepewne serce.

Jeśli mnie dotkniesz, cała moja miłość do Ciebie staną się strumieniem...
Przynajmniej pozwól mi zapomnieć o tym, by następnego dnia...
Chcieć zachować więzi z innymi nawet, jeśli są iluzją.
Przyszłość, którą wybiorę jest wypełniona bólem.
Ale jeśli mimo tego zaświecą fragmenty rozpaczy,
Przysięgam Ci, że
Pozostanę przy Tobie, uśmiechając się w tym śnie.