Pulp - Wickerman

Tuż za stacją, zanim dojdziesz do ulicznej wysepki, rzeka biegnie poprzez betonowy kanał.
Zabrałem Cię tam kiedyś; To było chyba po Leadmill.
Wody były ciemne i pachniały industrializacją.
Drobni rzemieślnicy wykaszliwali swoje płuca i globulki koloru pomidorowego keczupu.
Ale płynęły. Taak, płynęły.
Pod miastem poprzez zapaćkane murarką kanały
Łącząc wróżki na Moor z przedrafaelitańskim podnóżem Broomhall.
Pod starą fabryką Trebora która spłonęła na początku lat siedemdziesiątych.
Pozostawiając dawnego bieda-zakładu zapach i podziemia gałki muszkatołowej i karmelu.
Gałki. Taak, gałki i karmelu.
A rzeka płynęła dalej.
Taak, rzeka płynęła pod pyzatymi pięćdziesięciolatkami uzależnionymi od zabielaczy do kawy
Nagimi umizgującymi się parami na Northern Upholstery i emerytami zbierającymi kurz jak kielichy plastikowych tulipanów
By ostatecznie wypłynąć z ziemi ponownie na tamie Forge: miejscu naszego pierwszego spotkania.

Wybrałem się tam ponownie przez wzgląd na stare czasy
Wierząc, że odnajdę dziecięcego konika który wygrywał absurdalnie tragiczną melodyjkę.
Był tam nadal - ale nikt z dzieciaków nie był zainteresowany przejażdżką na nim.
I kawiarnia była tam też
Te same wtykane plastikowe litery na cenniku i porysowane bakelitowe stoliki.
Usiadłem tak blisko jak się dało krzesła na którym poznałem Cię tego jesiennego popołudnia.
I wtedy, po jak się wydawało godzinach myślenia o tym
W końcu wziąłem Twoją twarz w moje dłonie i pocałowałem Cię po raz pierwszy
I uczucie jakby prądu przepływającego przez całe moje ciało.
I natychmiast uświadomiłem sobie, że wtargnąłem do kompletnie innego świata.
I przez ten cały czas, w tle, dźwięk tego absurdalnie łamiącego serce dziecięcego konika na zewnątrz.

Na drugim końcu miasta rzeka płynie pod starym wiaduktem kolejowym
Poszedłem tam raz z Tobą - tyle, że byłaś kimś innym -
I gapiliśmy się na mulisto-brązową powierzchnię wód wspólnie.
Wtedy przechodzień powiedział nam, że było lokalną tradycją skakanie z wiaduktu do rzeki
Przy okazji sobotnio-nocnego powrotu z pubu.
Ale zwyczaj ten skończył się gdy ktoś skoczył
lądując zbyt blisko brzegu rzeki
Utknął w mule i utonął zanim do niego dotarto.
Może zmyślił tę całą historyjkę, ale nie było mowy bym skoczył z tego mostu.
Żadnych szans. Nigdy-przenigdy.

Taak, rzeka płynie pod tym miastem
Chciałbym pójść tam teraz z Tobą moja śliczna i podążać za nią wiele kilometrów, poniżej innych ludzi zwyczajnych losów.
Od czasu do czasu łapiąc mignięcie księżyca, poprzez włazy studzienek w trakcie drogi.
Taak, czasem jest ciemno ale jeśli będziesz trzymać moją rękę to myślę, że znam drogę.
Och, tak daleko dotarliśmy ostatnim razem
Ale jeśli przejdziemy jeszcze jeden kilometr wynurzymy się otoczeni trawą i drzewami i wiaduktem zabierającym samochody do miast.
Pąki które eksplodują przy najmniejszym dotyku, pokrzywy które parzą - ale nie za bardzo.
Nigdy nie byłem poza tym punktem, co leży dalej naprawdę nie potrafię powiedzieć.
Zwykłem żyć tuż u brzegu rzeki, w porzuconej fabryce poza Wicker
Rzeka płynęła dzień za dniem
"Pewnego dnia" myślałem, "Pewnego dnia pójdę za nią" ale ten dzień nigdy nie nadszedł
Wyprowadziłem się i zgubiłem ślad ale tej nocy rozważam zawrócenie z powrotem.
Może Cię tam znajdę i podryfuję gdziekolwiek zabierze mnie rzeka.
Gdziekolwiek zabierze mnie rzeka.
Gdziekolwiek zabierze nas rzeka.
Gdziekolwiek zechce byśmy trafili.
Gdziekolwiek zechce byśmy trafili.