Tradycyjne - De winter is vergangen

1. De winter is vergangen,
Ik zie des meien schijn.
Ik zie die bloemkens hangen,
Dies is mijn hart verblijd.
Zo ver aan genen dale,
Daar is 't genoeglijk zijn,
Daar zinget die nachtegale,
En zo menig woudvogelkijn.

2. Ik wil den mei gaan houwen,
Al in dat groene gras,
En schenken mijn boel die trouwe,
Die mij de liefste was.
En bidden dat zij wil komen,
Al voor haar vensterken staan,
Ontvang de mei met bloemen,
Hij is zo wel gedaan.

3. En toen die zuiverlijke,
Zijn reden had gehoord,
Toen stond zijn treurentrijke,
Met hem sprak zij een woord:
"Ik heb de mei ontvangen
Met groter waardigheid".
Hij kust haar aan de wangen:
Was dat niet eerbaarheid ?

4. Hij nam haar zonder treuren
Al in zijn armkens blank.
De wachter op de muren
Hief op een lied en sanc:
"En is daar iemand inne,
Die mag wel huiswaarts gaan,
Ik zie de dag op dringen
Al door die wolken klaar".

5. Och wachter op de muren,
Hoe kwelt gij mij zo hard,
Ik lig in zware treuren,
Mijn hert dat leide smart,
Dat doet die allerliefste
Van wie ik scheiden moet,
Dat klaag ik God den Heren,
Dat ik haar laten moet.

6. Adieu mijn allerliefste,
Adieu schoon bloemken fijn,
Adieu schoon rozebloeme,
Daar moet gescheiden zijn.
Tot dat ik weder kome,
Die liefste zoudt gij zijn,
Dat herte in mijn lijve
Dat hoort, ja, altijd dijn.