Waldemar Kocoń - O samym sobie

O samym sobie cóż mam powiedzieć
Na skraju drogi
Gdy za horyzont ciekawość wiedzie
I rwą się nogi?
Na cieniach ptaków oczy zawieszam
Co niebem wieją
I w trudnych chwilach siebie pocieszam
Żywą nadzieją

Zdobędę tyle, ile uda mi się wziąć
Nie kradnąc nigdy i nie biorąc tępą siłą
A idąc naprzód własnym szlakiem, bądź co bądź
Choćby się wcale to, w co wierzę nie spełniło

Że mam przyjaciół nie za wielu - ludzka rzecz
Mieści ich liczba pięciu palców jednej ręki
Łatwiejszą drogę pewnie mogę wybrać, lecz
Szalone serce wiedzie mnie i te piosenki

Podobno życie niby trzcina da się giąć
Gdy tylko zechcesz, możesz mieć okazję każdą
Zdobędę tyle, ile uda mi się wziąć
A miłość będzie najwierniejszą moją gwiazdą

Kiedy po latach zliczę dokładnie
Zyski i straty
Może mi bilans wtedy wypadnie
Nawet bogaty
Tylko że młodość już się przesili
Z odejściem wiosny
I bardziej gorzko będzie w tej chwili
Niby radosnej

Zdobyłem tyle, ile dało mi się wziąć
Nie kradłem nigdy i nie brałem tępą siłą
A szedłem naprzód własnym szlakiem, bądź co bądź
Chociaż się wiele z mojej wiary nie spełniło

Przyjaciół miałem nie za wielu - ludzka rzecz
A tych prawdziwych mniej niż palców jednej ręki
Łatwiejszą drogę pewnie mogłem wybrać, lecz
Szalone serce wiodło mnie i te piosenki

Nie zawsze życie niby trzcina da się giąć
Nieprawda to, że możesz mieć okazję każdą
Zdobyłem tyle, ile dało mi się wziąć
A miłość była najwierniejszą moją gwiazdą