Seo Taiji (Jung Hyun-Chul) urodził się 21 lutego, 1972 roku w Południowej Korei. Jako 14latek bywał w różnych rockowych kapelach, natomiast w wieku 17 lat, sądząc, że system nauki, jakiemu był poddany mu nie odpowiada i jedynie mąci umysły młodych ludzi, porzucił szkołę na rzecz kontynuowania kariery muzycznej. Wstąpił do kapeli o nazwie Sinawe, z której jednak odszedł już w 1991 roku i zaczął występować z zespołem Boys.

Ich pierwszy singiel Nan Arayo („I know”) okazał się niesamowitym hitem i przyniósł im wielką popularność. I tak, jak pierwsze utwory ograniczały się do popu, tak późniejsze przeobrażały się już w bardziej rockowe i coraz cięższe brzmienia (Hayeoga). Tak było do trzeciego albumu włącznie. Czwarty okazał się czymś na miarę rapu.

Jednakże w 1997 roku, Seo odszedł od Boys i na 2 lata całkowicie odsunął się od branży muzycznej, wyjeżdżając do USA, gdzie podjął się pracy.

Gdy wrócił, wydał swój pierwszy solowy album o nazwie Seo Tai-ji, co było niezbyt ustabilizowaną pod względem muzycznym mieszanką popowo-rockową. Nie przyniósł mu ogromnego sukcesu, jednakże Seo począł powoli wracać na scenę.

W 2000 roku wydał jedną ze swoich perełek (i moim skromnym zdaniem najlepszy album), a mianowicie Ultramanię. Według mnie, wszystkie utwory, jakie się znajdują na tym krążku to wielkie hity, w szczególności tytułowa Ultramania, Orange, Feel the soul oraz Internet war (mój ulubiony). Mieszanka rockowo-metalowa, niezwykle wybuchowa, doprowadzająca słuchacza do szaleństwa.

W 2004 roku, Taiji wydał swój kolejny album, 7th Issue, jakkolwiek nie był to już taki boom jak w przypadku Ultramanii, krążek, moim zdaniem, również wart jest większej uwagi. Występują tu już znacznie lżejsze kawałki, mam na myśli Live Wire, Robot oraz October 4th, ale i nie brakuje czegoś ostrzejszego jak np. FM Business.