Jane Birkin & Serge Gainsbourg - Je T'aime Moi Non Plus

Serge Gainsbourg

Serge Gainsbourg

1967

Serge Gainsbourg & Brigitte Bardot (1967)

Serge Gainsbourg & Jane Birkin (1969)

1/ S-vinyl/7”: Jane Birkin & Serge Gainsbourg ‎- Je T'aime ... Moi Non Plus/69 Année Érotique, 1969 (Fontana, MF 260 241 - Francja); 2/ LP-vinyl: Serge Gainsbourg & Jane Birkin - Jane Birkin & Serge Gainsbourg, 1969 (Fontana, 885.545 MY - Francja); 3/ S-vinyl/7”: Jane Birkin & Serge Gainsbourg - Je T'aime... Moi Non Plus, 1969 (Royal Record, M.M.I. 1010 - Malezja); 4/ S-vinyl/7”: Jane Birkin & Serge Gainsbourg - Je T'aime... Moi Non Plus/69 Année Érotique, 1969 (Fontana, MF 260241 - Belgia); 5/ S-vinyl/7”: Jane Birkin & Serge Gainsbourg - Je T'aime... Moi Non Plus, 1969 (Disc'Az, AZ. 10 474 - Francja); 6/ S-vinyl/7”: Serge Gainsbourg & Jane Birkin - Je T'aime Moi Non Plus/La Décadanse, 1971 (Philips, FD 1725 - Japonia); 7/ LP-vinyl: Serge Gainsbourg Et Jane Birkin - Goodbye Emmanuelle, 1978 (Philips, FDX-7073 - Japonia); 8/ LP-vinyl x2: Jane Birkin - Je T'aime Moi Non Plus, 1979 (Fontana, 6680 005 - Francja); 9/ LP-vinyl: Jane Birkin - Jane Birkin, 1983 (Impact, 6886 235 - Francja); 10/ LP-CD: Jane Birkin - Jane Birkin, 1985 (Philips, 824 214-2 - Francja); 11/ LP-vinyl: Jane Birkin - Quoi, 1986 (Philips - 826 759-1 - Francja); 12/ LP-CD: Jane Birkin - Master Serie, 1987 (PolyGram Distribution, 832 231-2 - Francja); 13/ LP-CD: Jane Birkin - The Best, 1990 (Philips, PHCA-3012 - Japonia); 14/ LP-CD: Jane Birkin - Quoi, 1991 (Philips/Phonogram, 848 487-2 - Francja); 15/ LP-CD x7: Adjani, Bardot, Birkin, Charlotte G.,Darc, Deneuve, Moreau - Actrices, 1991 (Philips, 848 481-2 - Francja); 16/ LP-CD x4: Jane Birkin - Intégrale Des Enregistrements Studio, 1992 (Philips/Phonogram, 514 121-2 - Francja); 17/ LP-CD: Jane Birkin - Volume 1. Je T'aime... Moi Non Plus, Di Doo Dah, 1992 (Philips, 514 122-2 - Francja); 18/ LP-CD: Jane Birkin - Jane B., 1992 (Philips, 5565 - Francja); 19/ LP-CD: Jane Birkin - Jane Birkin, Vol. 1, 1993 (Mercury, 314 526 908-2 - USA); 20/ LP-CD x3: Jane Birkin - Je T'aime... Moi Non Plus/Ballade De Johnny-Jane/Ex-fan Des Sixties, 1995 (Mercury, 528 678-2 - Francja); 21/ LP-CD: Jane Birkin - The Best Of, 1996 (Philips, 534691 2 - Europa); 22/ LP-CD x2: Jane Birkin - Master Serie Vol.1 & 2, 1998 (Podis, 518 993-2 - Francja); 23/ S-vinyl/12”: Serge Gainsbourg & Jane Birkin - Je T'aime (The Mixes), 2000 (Universal, BIRKIN12 - Wielka Brytania); 24/ LP-CD: Jane Birkin - Jane Birkin, 2001 (Universal, 586 030-2 - Europa); 25/ LP-CD x3: Jane Birkin - Jane Birkin, 2003 (Mercury France, 980 898-1 - Francja); 26/ LP-CD: Jane Birkin - Best Of, 2004 (Universal/Mercury, 981 441-3 - Europa); 27/ LP-CD: Jane Birkin - Best Of, 2004 (Mercury, 982 085-6 - Francja); 28/ LP-CD x3: Jane Birkin - Anthologie, 2006 (Universal Music France, 063 578-2 - Francja); 29/ LP-CD x3: Jane Birkin - Les 50 Plus Belles Chansons, 2007 (Mercury, 984 9815 - Francja); 30/ LP-CD: Jane Birkin - birkinbestof, 2007 (Mercury, 984 601 6 - Francja); 31/ LP-CD x2: Jane Birkin - Mes Images Privées De Serge, 2013 (Fontana, 375 876 - Francja); 32/ LP-CD x2: Jane Birkin - Jane Birkin, 2014 (Mercury, 378 782-2 - Francja); 33/ LP-vinyl: Jane Birkin & Serge Gainsbourg - Together Forever, 2017 (Mercury, 537 158-8 - Europa); 34/ LP-vinyl: Jane Birkin - Best Of, 2018 (Mercury, 538 474-5 - Francja); 35/ LP-CD x3: Jane Birkin - The Best Of, 2020 (Mercury/Universal Music France/Label Panthéon, 539 268 0 - Francja); 36/ LP-vinyl: Jane Birkin - The Very Best Of, 2020 (Mercury/Universal Music France/Label Panthéon, 539 271 1 - Francja); 37/ LP-CD x18: Jane Birkin - Jane Birkin, 2022 (Universal Music France/Label Panthéon/Mercury/Kachalou, 539 654 6 - Francja);

Je T'aime... Moi Non Plus to niewątpliwie kontrowersyjna piosenka, napisana przez francuskiego tekściarza i kompozytora w roku 1967, na prośbę aktorki Brigitte Bardot, która zamówiła najbardziej romantyczną piosenkę, jaką można by tylko sobie wyobrazić. Pod koniec 1967 roku piosenka została nagrana w studio, jednak w ostatniej chwili nie została wydana, ponieważ mąż Brigitte Bardot - Gunter Sachs nie wyraził zgody na jej upublicznienie. I całkiem możliwe, że w tym wypadku dobrze się stało. W tym samym czasie Serge Gainsbourg poznał brytyjską aktorkę Jane Birkin. Był rok 1968. Serge pokazał piosenkę swojej partnerce. Wspomina Jane Birkin: „Serge zachował się jak dżentelmen, nie dopuszczając do wydania płyty, choć już wszystko było gotowe. Kiedy się spotkaliśmy, włączył mi ten utwór w mieszkaniu swoich rodziców. Kiedy zapytał, czy chciałabym to zaśpiewać, zgodziłam się tylko przez zazdrość: nie chciałam, aby wykonywał to z inną dziewczyną. Aby nowa wersja nagrania odróżniała się od interpretacji Brigitte Bardot, Serge poprosił mnie, aby zaśpiewać moją kwestię o oktawę wyżej. W studiu dawał mi gwałtowne znaki, kiedy zbytnio dawałam się ponieść ciężkim oddechom. Jeśli posłuchacie uważnie utworu, usłyszycie, iż jeden z nich został brutalnie przerwany.” Bardzo wysoka tonacja Jane Birkin, połączona z wyraźnymi westchnieniami, nadaje temu nagraniu oczywistego erotyzmu, czym delektował się autor utworu już po jego pierwszym odsłuchaniu. Opowiada Jane Birkin: „Mieszkaliśmy w hotelu przy ulicy Beaux-Arts, miejscu, gdzie zmarł Oscar Wilde. Była tam, na dole, bardzo elegancka restauracja, gdzie Serge włączył płytę. Kiedy zobaczył widelce zawieszone w powietrzu, odwrócił się do mnie i powiedział: mamy przebój.” Gdy piosenka ujrzała światło dzienne, od razu stała się najbardziej skandalicznym utworem ówczesnej epoki. Oficjalny dziennik Watykanu L’Osservatore Romano wezwał do bojkotu tego utworu, uznając go za obsceniczny i zabraniał rozpowszechniania nagrania na terenie Włoch. Podobnie było w Wielkiej Brytanii, gdzie budząca ogromny szacunek stacja BBC, nie chciała zezwolić na taką niestosowność na swoich falach. Wytwórnia Phillips odmówiła komercyjnego wydania nagrania. Podobnie było z brytyjską telewizją. Tylko dyskotekom to nagranie zawdzięcza nadzwyczajny wzrost swojej popularności w rankingach. Wiatr wolności, który przywiał piosenkę, miał także szczególny oddźwięk w krajach, gdzie rządziła jeszcze dyktatura, takich jak między innymi Hiszpania i Portugalia. Wspomina Jane Birkin: „Kiedy zwiedzałam Amerykę Południową, miałam okazję się przekonać, jaki szok wywarła ta piosenka, nadawana jedynie przez tych kilka tygodni, dopóki nie dopadła jej cenzura. Ale mimo to moja mama stwierdziła, że to bardzo ładna melodia, zaś ojciec bronił mnie, kiedy skandal przybrał skalę ogromnych rozmiarów. Czterdzieści lat później podróżowałam po krajach Ameryki Łacińskiej. W Buenos Aires weszłam do jednego z antykwariatów. Jego właściciel w rozmowie ze mną zapytał, czy przypadkiem nie jestem tą dziewczyną z tej seksownej piosenki. Potwierdziłam. Kilka minut później poprosił mnie o autograf na oryginalnym wydaniu płytowym tej piosenki z 1969 roku. W Londynie pewien taksówkarz wyznał mi nawet: począłem pięcioro dzieci przy tej muzyce. Dziś chyba już wiem, jaka melodia będzie grana na moim pogrzebie.” Nie ma absolutnie żadnych wątpliwości, że triumf tej piosenki utorował drogę do kariery zarówno dla Jane Birkin, jak też dla Serge Gainsbourga. Dzięki jej popularności kompozytor wszedł na stałe do międzynarodowego środowiska muzycznego. Ale kiedy dziesięć lat po szoku wywołanym tą piosenką rozpoczął pracę nad albumem Aux Armes Et Caetera na Jamajce, współpracujący z nim wykonawcy muzyki reggae Sly & Robbie, gdy dowiedzieli się, że jest autorem muzyki do Je T’aime, Moi Non Plus, odmówili współpracy. Ostatnio brytyjski dziennik The Guardian ogłosił, że singiel z tą piosenką jest najlepszą erotyczną płytą wszechczasów. Słuchacze nie znający języka francuskiego, kojarzą utwór przede wszystkim z powodu jęków i westchnień, pomijając kluczowy werset: miłość fizyczna to ślepy zaułek, co dementuje przypisywany tej kompozycji rozwiązły charakter. W roku 1986 Serge Gainsbourg zadzwonił do Jane Birkin, z którą był od kilku lat w separacji. Powiedział: „Mam dla ciebie złą nowinę. Wydaję wersję piosenki nagranej z Brigitte Bardot.” Dawna muza piosenkarza wyraziła zgodę na rozpowszechnienie nagrania, pozostającego tajemnicą przez ponad 20 lat, pod warunkiem, że zyski z płyty zostaną przekazane organizacjom broniącym praw zwierząt. Mówi Jane Birkin: „Powiedziałam sobie: wszyscy zdadzą sobie sprawę, że jej interpretacja jest ciekawsza niż moja.” Jak pokazał czas, nic takiego się nie stało. To interpretacja Jane Birkin przeszła do historii. Osobiście uważam, że Brigitte Bardot, w wersji z roku 1967 nie zaprezentowała nic nadzwyczajnego. Za to w roku 2007 na jednym z koncertów swoją wersję tego nagrania zaprezentowało dwoje polskich wykonawców: Anna Dereszowska i Krzysztof Kiljański. Też jest czego posłuchać. Żartobliwe tłumaczenie tekstu piosenki na język polski przedstawił Jacek Fedorowicz w swoim i Jerzego Gruzy programie Małżeństwo Doskonałe. W interpretacji satyryka, utwór jest zapisem pozbawionej podtekstów erotycznych rozmowy harcerki i harcerza w trakcie wspólnej wędrówki. Charakterystyczne przyśpieszone oddechy wykonawców, Fedorowicz tłumaczył zmęczeniem górską wspinaczką. Je T’aime (czyt. że tem) tłumaczył: „ona mówi że TEM się jej nie podobał”. TEM był nadawanym wówczas programem Telewizyjny Ekran Młodych. Przygotował i opracował: Krzysztof Adamski, Białystok 11.05.2013 r.

Morning Fresh - Bardzo skoncentrowany dżentelmen, Pistol Season 1, Miłość jak narkotyk, 29 lat i dziewica