Jerzy Połomski - Od wzniosłości do śmiesznosci

Wszystko płynie – panta rei,
od rozpaczy, ku nadziei,
my z tym wszystkim coraz dalej też płyniemy,
czas ucieka – tempus fugit,
znowu w nurt tej samej strugi
chociażbyśmy bardzo chcieli, nie wejdziemy.
Trochę śmieszni, trochę wzniośli,
raz dziecinni, raz dorośli,
wciąż kochamy, wciąż marzymy, wciąż pragniemy,
od rozpaczy – ku nadziei
od materii – ku idei
wciąż dążymy, wciąż idziemy, wciąż biegniemy.

Od wzniosłości do śmieszności – tylko krok,
od młodości do starości – jeden rok,
od pogardy do zachwytu – jeden gest,
od istnienia do niebytu – tak to jest.
Od człowieka do człowieka wątła nić,
gdy się splącze, zamiast łączyć,chce się wyć,
gdy się zerwie, w głąb przepaści tylko skok,
gdy się sklei, blask nadziei srebrzy mrok.

Nasze dzieci hołubimy, dorastamy razem z nimi,
na chleb z masłem zarabiamy pracowicie,
czy wzór znamy, czy nie znamy,
układankę układamy,
układankę-niespodziankę – nasze życie.
Choć na ziemi wciąż stoimy,
wciąż kochamy, wciąż marzymy
i w obłokach chcemy bujać jak poeci,
chcemy szczęście trzymać w garści
wciąż dziecinni, choć wciąż starsi,
Wdzięczni słońcu, że do końca nam poświeci.

Od człowieka do człowieka – wątła nić,
gdy się splącze, zamiast łączyć, chce się wyć,
gdy się zerwie, w głąb przepaści tylko skok,
gdy się sklei, blask nadziei srebrzy mrok.
Od wzniosłości do śmieszności – tylko krok,
od młodości do starości – jeden rok,
od obcości do miłości – jeden gest,
od narodzin do wieczności – tak to jest,
tak to jest...