Maciej Zembaty - Ballada o Imogenie

Zaraz już zacznę - zacznę już za chwilę
Straszną balladę o pewnej dziewczynie
Która, niestety, już od urodzenia
Nosiła dźwięczne imię - Imogena.

Zawsze chodziła ubrana na biało
Cała na biało - nic nie wystawało
Poza tym trzeba dodać, że panienka
Fizycznie była nieźle rozwinięta

Dokładnie nie wiem - tak bez centymetra -
Miała w ramionach gdzieś półtora metra
Wzrostu pół metra, duże czarne oczy
I bardzo długi cieniutki warkoczyk

Każdy jej schodził z drogi i to szybko
Ona duszyczkę miała romantyczną
Ale duszyczki nikt w niej nie dostrzegał
Nad czym bolała nieraz Imogena.

I tak to trwało, aż wreszcie sie stało
W końcu się biedne dziewczę zakochało
A ony był łajdak - starszy mężczyzna
Przy tym żonaty i w dodatku

Ignac Bardzo brutalnie obszedł się z dziewczęciem
Zaraz jak tylko spostrzegł co się święci
Nawet powiedział jej ten straszny człowiek
- Ja, Imogeno, niestety nie mogę...

Z tego wszystkiego jeszcze bardziej zbrzydła
Przeżyć nie mogła, że ją Ignac wygnał
Odtąd wyłącznie już o zemście marzy
I bardzo często patrzy w kalendarzyk

Pod koniec stycznia, po krótkiej modlitwie
Na starym pasku wyostrzyła brzytwę
Ucięła sobie sama własną głowę
Żaden by tego nie zrobił fachowiec

W pobliskim sklepie wyprosiła skrzynkę
Włożyła głowę - zrobiła przesyłkę
Na Pocztę Główną ledwo to zaniosła
Potem umarła - ale paczka doszła.

Doszła... Ze sznurkiem szarpie się Ignacy
Wreszcie otworzył, stanął tak i patrzy...
- Nie spodziewałem się, że ta dziewczyna
Będzie pamiętać o mych imieninach!