Procol Harum - A whiter shade of pale

Wariowaliśmy beztrosko w fandango
Szliśmy przez parkiet jak burza
Aż zrobiło mi się niedobrze
Ale tłum wołał o jeszcze.
W sali było coraz głośniej
Gdy sufit mi odpłynął.
Kiedy zamówiliśmy kolejnego drinka
Kelner zjawił się z tacą.

Ale później nadszedł ten moment
Podczas, gdy ciągnęła się opowieść Młynarza*)
Kiedy ona, już zrazu wyglądając wręcz upiornie
Zbladła jeszcze bardziej [słuchając tej opowieści].

„Nie potrzebuję się tłumaczyć” — rzekła,
Prawdę widać gołym okiem
Ale kombinowałem, co tu mogę ugrać
I nie dać jej być jedną z „16 dziewiczych westalek”
Odchodzących na wybrzeże
A choć oczy miałem otwarte
To coś niezbyt „kumałem”.

Ale później nadszedł ten moment...

„Jestem u siebie na brzegu” — rzekła
Choć przecież dalej unosiły nas fale
Więc zaciągnąłem ją przed lustro
I zmusiłem do przyznania,
Że to przecież ona jest tą syreną
Co zabrała Neptuna na przejażdżkę.
Ale tak smutno się uśmiechnęła
Że gniew przeszedł mi od razu.

Ale później nadszedł ten moment...

Jeśli pokarmem miłości jest muzyka,
To śmiech jest jej królową.
I podobnie, gdy tyłem obrócić się naprzód,
To czyste są brudy prawdy.
Moje usta dotąd jakieś-takie nieswoje
Teraz jakby prześliznęły mi się prosto przez głowę
I daliśmy natychmiast nura
Rzucając się w ocean łoża.
----------------------
*) Wielką literą, bo chodzi tutaj o całkiem konkretną postać, bohatera jednego z opowiadań Chaucera (którego opowiadania/historie ponoć znane są w UK jak u nas, powiedzmy, poezje Kochanowskiego czy Reja). Wklejam wyjaśnienie, które znalazłem (wygląda na wiarygodne):
„The line, and the background scenery of the song, are drawn from “The Miller’s Tale”, the second of Chaucer’s “The Canterbury Tales”. In the tale, the Miller tells a story about the cheating wife of a carpenter. Although it is presented as just a story, in a contest among friends to see who can tell the best story, as the Miller spins his narrative, the actual carpenter’s wife recognizes the details of her real affair. And in response, she turns “a whiter shade of pale” as she listens.”
Chodzi o to, że utwór otwarcie nawiązuje do tamtej „sprośnej historii o pożądaniu 9 zemście” (chyba nieznanej u nas, w każdym razie nie za bardzo) — więc Keith Reid śpiewa tutaj po prostu o tym, jak uwodzi komuś żonę czy dziewczynę.