Sum 41 - Dark roud out of hell

1. Święty wizerunek kłamstw.
Nie wierzę, przypuszczam, że upadłem pogrążony we śnie.
To początek czy koniec?
Czy jestem zamknięty we śnie?
Nie chcę wiedzieć co myślę, co podejrzewam.
Poza światłem, w odpowiedniej chwili na śmierć.
Tam jest krzyż na wzgórzu, święty wizerunek kłamstw.
Otworzyłem oczy lecz ten sen nadal trwa.
Nie musisz się martwić, wszystko jest w porządku,
ja tylko straciłem rozum.
Powiedz mi, że to koniec,
bo ja nic nie czuję.
Zwięzłość nie ma więcej ukrytych sensów.
Jestem tego wieczora żywym paranoikiem, czy martwym?
Jestem tego wieczora katastrofą i rozpadam się wewnątrz na światła?
Spójrz w moje oczy,
powiedz, że ze mną jest wszystko w porządku.
Nie wiem czy jestem jeszcze żywy.
Jeśli to pożegnanie na zawsze pozostanie kłamstwem,
wystarczająco dużym abyś chciała spróbować,
tylko w jednym życiu, jak mamy trwać by pozostać w pokoju?
Tylko w jednym życiu, jak mamy trwać by pozostać w pokoju?
Teraz jestem tutaj z głową na dłoni, drugą trzymam na sercu.
Kiedy wyjadę, to nie jest zbyt trudne, jaki to dzień by stać się mężczyzną?
Masz swoje blizny,
ale nigdy nie pomyślałem byś mogła ofiarować mi moje.

2. Chory na wszystkich.
Podczas gdy szukam tylko odpowiedzi,
do głowy przychodzą pytania.
Bo zgubiłem się w zataczaniu kół,
które teraz wydają się zupełnie identycznym czasem.
I nie wiem jak tutaj przybyłem albo nawet jak pokonałem tą odległość.
Wszystko co mogę Ci powiedzieć to mój los zapisany w czarnych gwiazdach.
Czego oczekuję do zrobienia?
Błogosławię się, to idealne piekło, na własną rękę.
Jest najlepsze, jakie kiedykolwiek znałem.
Powiedz mi coś, czego nie chciałbym wiedzieć,
bo nie potrafię w to uwierzyć.
Czego oczekuję do zrobienia?
Staję się teraz chory na wszystkich.
Jestem opiekuńczym głosem wszystkich problemów.
I nie dbam o to.
Och, zabierz mnie stąd daleko.
Jestem dziś chory na wszystkich.
Nie jest ok, ale na swój sposób dobrze.
Potrzebuję zmiany,
więc zabierz mnie stąd daleko.
Rozpadam się i załamuję.
Ciężko jest się ze sobą trzymać gdy nie próbujesz tego robić,
wiedzieć gdzie jest początek.
Staję się teraz chory na wszystkich.
I nie odczuwam wyrzutów sumienia dla tych zapomnianych.
I nie dbam o to.
Staję się teraz chory na wszystkich.
Jestem opiekuńczym głosem wszystkich problemów,
jestem chory na wszystkich.

3. Maszyna szczęścia
odebrała mi oddech.
Nie potrzebuję go już więcej.
Bo czuję się świetnie w moim zapomnianym świecie,
gdzie mogę być sobą.
Pozostawiony z dłonią jestem niczym.
Ciężko jest cię uścisnąć gdy coś trzymasz.
Ty tylko pozwalasz sobie uciec.
Wszystkie te myśli są zablokowane w mojej głowie.
Wirowanie wokół jak niekończący się czas,
od jednego momentu mego życia.
Chcę powalić to, co zwykłaś nazywać rzeczywistością.
Lecz nie sądzę bym miał czas na leczenie tych blizn.
Dni mijają wraz z opuszczaniem mojego umysłu przez pytania.
Zgaduję, że odnajdę odpowiedzi pewnego dnia w innym życiu.
Tutaj, z moją kończącą się, starą przyjaciółką ciszą,
lecz to dzwoni zbyt głośno, nie mogę już stwarzać pozorów.
Jeśli tylko zamknę oczy i zadam tysiące pytań "dlaczego"
czy to się zmieni lub, zostając takie samo, kiedyś odejdzie?
Pytania ciągle pozostają.
Wszystkie te myśli są zablokowane w mojej głowie.
Wirowanie wokół jak niekończący się czas,
od jednego momentu mego życia.
Chcę powalić to, co zwykłaś nazywać rzeczywistością.
Lecz nie sądzę bym miał czas na leczenie tych blizn.
Dni mijają wraz z opuszczaniem mojego umysłu przez pytania.
Zgaduję, że odnajdę odpowiedzi pewnego dnia w innym życiu.
Ostrzegawcze znaki głoszą spustoszenie na drodze desperacji.
Maszyna szczęścia.
Przybywam czysty.
Co możesz dla mnie zrobić?
Chcę powilić to, co zwykłaś nazywać rzeczywistością.
Lecz nie sądzę bym miał czas na leczenie tych blizn.
Dni mijają wraz z opuszczaniem mojego umysłu przez pytania.
Zgaduję, że odnajdę odpowiedzi pewnego dnia w innym życiu.
Więc teraz stoję tutaj na ciemnej drodze poza piekłem.
To nie jest zbyt trudne, niezbyt daleko, aby przy okazji stać się mężczyzną.