Thanasis Papakonstantinou - Διάφανος (Diafanos)

Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος σαν ξενάκι σαν παντά ξένος.
Κι ήρθε και κατακάθισε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη.
Όλη της γης η σκόνη.

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο.
Aνέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης,
το ψέμα δεν το βλέπεις;
Το ψέμα δεν το βλέπεις;

Στη πλώρη ακουμπισμένος ένας διάφανος
τα κόκαλα μετράει, μένει άφωνος.
Τρώει την πέτρα σαν ψωμί ο Καίσαρας Βαλιέχο
άλλο αδερφό δεν έχω.
Άλλο αδερφό δεν έχω.

Σπιθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά
η Ισπανία γέρνει κι η μόνη που νικά,
η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας
χωρίς τη θέλησή μας.
Χωρίς τη θέλησή μας.

Στου δειλινού την άκρη δεν βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα.
Βλέπεις τον άνθρωπο μικρό που τον πατάν στ' αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια.
Τα πόδια του τα ίδια.