Zabrox - Nigdy

Nigdy nie chciałem nic więcej niż garstka szczęścia.
Znowu gadasz jakieś brednie ziomuś, proszę weź przestań.
Pytają mnie ciągle, co ty widzisz w tych wersach.
One dają mi siłę, by kolejny oddech brać.
Niektórzy co najlepsze by tu chcieli odebrać.
Żyję na krawędzi wreszcie, potrzebna mi przerwa
od całego syfu, którym ciągle karmi nas ten świat.
Już od dawna tworzę bunkier w psychice, by przetrwać.
Nie wiem, jak długo jeszcze utrzyma się ten stan.
W kółko w nocy przychodzą znów myśli mi sen kraść.
Czy to tylko chwilowe czy to już jest depresja?
Tym, co mogło by być wciąż się strasznie zadręczam.

Znowu nie śpię, ogarnia mnie bezsens.
Dawne marzenia odeszły już hen gdzieś.
Może jeszcze znajdę swoje miejsce.
Błądzę sam, wokół szary bezkres.

Znowu nie śpię, ogarnia mnie bezsens.
Dawne marzenia odeszły już hen gdzieś.
Może jeszcze znajdę swoje miejsce.
Błądzę sam, wokół szary bezkres.

Pierwszy dzień zerówki, a zaraz 21.
Zabawy z kolegami, a dziś na zajęciach siedzę.
Pozostały mi wspomnienia i pamięć o wierze,
że kolejny dzień pozwoli się tu cieszyć szczerze.
Póki co to siedzę smutny, znów obwiniam siebie.
Odejdź lepiej, bo pomocy ja tu żadnej nie chcę.
Przez ten okres zły ode mnie oddalają się kolejni.
Prawdziwi zostaną, bo ziom, nikim bym był bez nich.
Choć czas pędzi, jakby napęd miał nadświetlny
nie dam się bestii, kiedyś wyjdę z tej opresji.
Jeszcze pokażę smutkowi na dobre, gdzie tu są drzwi
no i wtedy wypijemy razem kilka tych (...).

Znowu nie śpię, ogarnia mnie bezsens.
Dawne marzenia odeszły już hen gdzieś.
Może jeszcze znajdę swoje miejsce.
Błądzę sam, wokół szary bezkres.

Znowu nie śpię, ogarnia mnie bezsens.
Dawne marzenia odeszły już hen gdzieś.
Może jeszcze znajdę swoje miejsce.
Błądzę sam, wokół szary bezkres.