Alexander Heather - Shadow Stalker

Łowca Cieni

Było to zaledwie tydzień przed Sovven** I noc przechodziła chłodem
I bitwa zabrnęła w martwy punkt, podwójny blef, zwód i wkręt
Podczas gdy cienie pędziły na północ, tylko cienie, nic ponadto.
Nikt nie zauważył, że cienie urosły mroczniejsze niż wcześniej.
Nikt nie zauważył, że cienie zdawały się wkradać w serce,
Lecz stamtąd walka o wolność wydawała się pogonią głupca już na starcie.
Wszystkie nadzieje, które pielęgnowali, wydawały się nierozumne i naiwne
Nic nie warta siła by się modlić, starać lub wierzyć.

I cienie ukradły promienie słoneczne z najjaśniejszego jesiennego dnia,
I zaśpiewały pieśń o beznadziei, która dotknęła każde serce, które ją usłyszało
I szeptały słowa o braku nadziei, cała odwaga uleciała,
I tkali dusząca pustkę ponad wszystkim, co żyło i było poruszone.

Herold Vanyel wystąpił przeciw nim i poczuł subtelne zło,
I była tam jakieś magiczne dzieło; głęboko ukryte, o tak, lecz silne.
I poruszało się pracując w sekrecie, jak trucizna w żyłach
Jak trucizna miała osłabić, tak ta magia miała osuszyć.
Herold Vanyel zobaczył Cienie, a one zwróciły na niego swe podstępy
Przez jeden moment nawet on zaczął czuć, że jego duch gaśnie
Lecz on widział ich skryte zło i przysiągł,
Że będzie tropić i zabijać te Cienie, i niszczyć je, jeden po drugim

Herold Vanyel Łowca Cieni, tropił Cienie na ich zgubę
Zwrócili całą ich moc ku niemu, odwracając się od innych ludzi
I pomimo, że usiłowali go pochwycić, on rozplótł ich pajęczynę mroku
A więc cienie pierzchły przed jego gniewem, znów szukając swego stwórcy

Herold Vanyel stawił czoło Pieśniarce, która im wyśpiewała życie
Zaśpiewała mu o smutku oraz stracie, co zraniło go jak nóż
Zaśpiewała mu o nienawiści do samego siebie, zarzuciła bólu sieć
Z jej pieśniami beznadziei i rozpaczy schyliła się by być zgubą Vanyela.
„I na co teraz ci się zmagać?” było pieśnią, którą mu zaśpiewała
I Cienie powstały naprzeciw jego serca, a świat zszarzał i przygasł
Lecz Pieśniarka Cienia nie znała wroga, z którym walczyła,
Jak swój cenił obowiązek, ani jakim bólem siła była okupiona.

Herold Vanyel spojrzał na nią i spojrzał przez jej przebranie
Starała się uwieść go w śmierci lub słodyczy szaleństwa.
Herold Vanyel spojrzał wewnątrz siebie i zobaczył, że jej pieśni były kłamstwem
Więc zebrał swoją magię by jej moc pokonać.

Herold Vanyel wzniósł swój złoty głos i zaśpiewał o życiu i świetle,
Pierwszym dziecka płaczu, srebrnych gwiazdach nocy.
Herold Vanyel śpiewał o mądrości, śpiewał o odwadze, śpiewał o miłości,
Słodkiej ziemi pod stopami, nieba sklepieniu ponad głową,
Śpiewał o uzdrowieniu, śpiewał o dorastaniu, śpiewał o radości, nadziei i marzeniach,
I Pieśniarka Cieni poczuła śmierć wszystkich swoich planów.
To było, gdy próbowała uciec przed nim, lecz jego pieśń i magiczny czar
Dopadły ją, trzymały przygwożdżoną, a ona złamała się i poddała.

Wtedy Pieśniarka Cieni zobaczyła jak jej Cienie się roztrzaskują,
Zobaczyła jak odwracają się jej kłamstwa, zobaczyła swoją ciemność przemienioną w dzień.
I jak pusty i jak małostkowy był duch, który leżał tam obnażony,
Wtedy roztrzaskała się jak jej Cień, i w ciszy odeszła.


* Tłumaczenie książkowe
** Święto zmarłych w Valdemarze i dzień śmierci największej miłości Vanyela

Piosenka jest całkowicie nieprzetłumaczalna. W podręcznikowy sposób obrazuje teorię nieprzekładalności Sapira i Whorfa :*