Bleach - Velonica

Z plamami frustracji, roztargniony przez własne kaprysy udaję, że jestem szczęśliwy i śpiewam
Lekkomyślnie i cicho biegnę dalej, by dać ostrzeżenie tam gdzie wieje wiatr
Spoglądam na drogę którą przyszedłem wraz z czasem do spędzenia z otaczającymi mnie marniejącymi wrogami; to co nadchodzi po wojnie to jedna rzecz
"Są góry, kaniony, klify" i coraz więcej kurzu
W środku mojej niekończącej się podróży na obrzeżach miasta zatrzymuję się; idę kogoś odwiedzić
Padam z wyczerpania, leżę i powtarzam mój nerwowy sen
Cały czas widzę ten sam profil, cały czas słyszę te same słowa
"Czy tylko ja myślę, że życie jest smutne?"

Dym papierosa unosi się na wietrze; rozwiewa na tle pustki wciąż jeszcze młodego i bezsilnego dnia

Teraz doznajesz smutku, którego nigdy nie nie musiałaś czuć
I powstrzymujesz łzy, których nigdy nie musiałaś
Może nie jesteśmy na tyle silni by żyć z samą prawdą
Ale hej - czy my musimy być? Naprawdę musimy?

Z uniesionymi powiekami widziałem świat jako wiosnę a wiśniowy wiatr odsunięto na bok
W drodze do celu na odległej przeciwnej stronie zastanawiam się, czy stałaś może na tamtym polu zbrukanych kwiatów
Mogę dokładnie przeszukać teraz niebo by odnaleźć białego ptaka
Uważnie słuchasz ziemi by wyłapać kroki mrówki, prawda?

Zdzieram z siebie przebranie jak klaun i stoję na pagórku zapomnianym przez słońce

Wygrzewam się w świetle księżyca, biorę głęboki wdech
W świecie gdzie nie ma wrzasku tłuczonych talerzy
Bez dzielenia się ciepłem życie może dalej istnieć
Jednak ono samo nam nie wystarcza

Obiecująca ziemia, gruby pień, znikająca tęcza, przemijające dni
Spika* na nocnym niebie, tajemnica czterech pór roku - to one nauczyły nas jak nie dalej szukać prawdy

Nieważne jak daleko będziemy wędrować, początek życia
Jest jak samotne dziecko, które płacze by żyć, by ktoś je pokochał
Naszym powodem by odchodzić dokądś indziej
Jest odkrycie, że odpowiedzi nie znajdziemy nigdzie poza wnętrzami naszych serc