Bonson x Buka x Skor - Spalone Skrzydło (Młody Blend) //Eleven Blendtape

[Bonson]
Paliłem mosty w imię miłości
Zabiłem coś w nich, byłem w tym dobry
Podpalałem stosy jakby kłótnie[?], ona spała, wiesz
Wciąż mam małej[?] włosy na poduszce i to spala mnie
Papieros nie smakuje już jak pierwszy raz na balkonie
Kiedy cały świat mógł być przeciw nam, nadal płonę
Ale to już chyba nie ten żar, jak zadzwonię
Usłyszę znowu, że mnie nie chcesz znać
I zaleje znów mnie napalm, ale nie będę już przepraszał
I za ciebie umrzeć, spalać się, nie chce już, nie wracam
I nie usłyszysz już jak wołam cię, i nie zobaczysz w lustrze nas
I nie poczujesz nic, bo ten obok to już nie ja
Ostatni raz piszę, spalam resztę kartek
I nie powiem ci nic więcej, i przed siebie lecę z fartem
Aż słońce spali skrzydła mi, ząb za ząb, litr za litr
I gdy mijając cię odwrócę wzrok

[Buka]
A miało być tak pięknie,
mogę to wyryć na pętli twym sercem,
przybliżyć mniej więcej mej reminescencji powieści nieczęste.
Więcej. Polej mi klinu, udławimy nieszczęście, tu nie ma winy,
choć przelałem jej czerwień, chodź upijmy się tępym dźwiękiem
dopija się szpecylny, włożyłaś sukienkę w perły, owijasz ją czernią.
Twoja szminka zostawiła puste miejsce na zewnątrz,
w środku moja miła zawsze byłem pełny.
Jak moja miłość do tych wersów, gdy zwątpiłaś, niech ateizm
gdy przydrożne oczy wiedząc , może dotrze i do niebios wierz mi
Zresztą to tylko szepty jej odbija echo.
Nie chcę pamiętać co było, postaw kolejną i niech spłyną
gardłem żale i łzy, w upale szaleństw razem dziś ja i ty
wokół nas fale, tak bardzo w szale i nie mogąc pomóc
tobie tonąc, wiem doskonale ile kosztuje samotność.

[Skor]
Mieliśmy namalować sobie świat od nowa,
na życia płótnie gdzieś kłótnie pochować.
Wciąż próbować uchować przed smutkiem,
to co przez wódkę wciąż wpadało w studnię bez dna.
Kurwa, nie chciałem przegrać, przestań,
sama mnie pchałaś w ten bezmiar.
To kres nasz, a nie przeznaczenie,
upadam jak sens w nas, jak krew na scenie.
Żegnaj, dobrze wiesz jak to rani,
cały ten hardcore wani dałem taktom do granic.
My tacy sami, jak wczoraj jak jutro,
I Pora już usnąć, mówi się trudno,
bo późno już a łzy się cisną do oczu,
więc upadam jak one abyś mogła to poczuć.
A cisza wokół jak pieprzony knebel,
stawia mnie na uboczu, bym upadał dla Ciebie.