Buka, Skor - Heban

[Zwrotka 1: Buka x Skor]
My to pierwszy krzyk, który rodzi cisza
A nagie myśli kroi sztylet
By czarne okrycia wszyć nam pod skórę
My to strach przy kołysce śpiewający chórem
A nagie myśli bez poduszki boją się usnąć
My to podróż przez płótno, między bielą, a lazurem w czerń
Wrogi huk, co wrzaskiem rozleją amok
My to lęk, tulony przerażeniem, okryty bólem
Skulony w rogu, cicho łkający pod ścianą
My to nieśmiałość, krzycząca szeptem rozgniewana
Krew na rękach, szpetna czerwień, co pęka szkłem na ranach
Piosenka piękna, jednak złym dźwiękiem zagrana
Połamany klucz wiolinowy w drzwiach od mieszkania
My to dramat, rękopisy pozalewane żalem
Rozdrapanej niewinności konające w niemym szale
Życiorysy szpetnej złości, jak litery rozmazane
Kołysanka wątpliwości w pamięci wbita hebanem

[Zwrotka 2: Buka]
Ja - czarny mrok, pusty krzyk
Nocą zamaluje Ci, blady świt
Czyste tło, byś już nie zobaczył ich
Ja to zło, czarny rytm, wystukuję go
A Ty tańczysz wciąż, tworząc nić
Co prowadzi cię na dno

[Zwrotka 3: Skor x Buka]
Jestem głosem, który każe Tobie niszczyć, nie ufać nigdy
Ostrzem brzytwy tnącym marzeń nieboskłon
Jestem linią blizny zrodzonej z nienawiści
Cieknącą krwią z dłoni nie chcących dorosnąć
Jestem martwą miłością wbitą w oczy dziecka
Kapiącym kłamstwem warg obliczem szaleństwa
Melodią, która nie może przestać być fałszem
Spływając gardłem, jak czerń przez alabster
Tak jak mocno, czernio, krzyczysz, czego pragniesz?
Tylko czeka Cię stryczek, na smyczy prowadzi w antracyt
Niechciana histerio, odrzuć kajdany
Chodźmy dalej, ty daj nam nostalgię i stwórzmy szare
Jak nasze plany, że poukładamy kolory
Rozlany atrament, obrazu ramy, te zmory
Przyłóż do rany oręż, by poczuć na sobie to znowu
Lub odejdź, bym żalem zatańczył w Twych oczach
Bym żalem zatańczył w Twych oczach
Bym żalem zatańczył w Twych oczach
Do bieli dodaj czerń
Aby powstał antracyt