Capman - Signo de Admiración

Jest taka kałuża łez, gdzie czytam dziecięce komiksy o swojej fascynacji i jest taki etap wytchnień, gdzie nauczyłem się spacerować. Trafione.
Sądzę, że zostały na moich plecach twe głębokie oddechy, otaczające mą szyję.
Bycie dzieckiem wydaje się takie odległe. Bycie dzieckiem jest warte zachwytu.
Wykrzyknik, kocham cię, wykrzyknik i zamykam oczy, usta, obawy i kości.
Wykrzyknik i otwieram: chodźmy... Pomalujmy czerwienią miasto, rozdajmy rumieńce, usuńmy zamknięcia.
Chodźmy... Zostańmy w zatrzymanej windzie, w wagonie metra, w najlepszym momencie, no chodźmy.
Wykrzyknik i zamykam kolejne drzwi, i żegnam rozczarowanie.
Wykrzyknik i otwieram kolejną opcję, i wkrada się krew, i zamykam kolejne drzwi, które otwierasz, prześwietlając me serce.
Cholera, a ja wciąż cię nie znam!

Kochaj mnie, pojaw się nieoczekiwanie, zadziwmy siebie jak gdyby w magicznej sztuce Bukowskiego pewnej środy.
Przeprośmy się, spróbujmy rozstrzelać ten lodowaty mur,
rozmawiając o zwykłych sprawach o czwartej. Zaprośmy siebie do smakowania trunków.
Posłuchaj mnie, gdy wygaduję bzdury i śmiej się. Zaskocz siebie, wyceniając mnie jako stałą ofertę.
I odtąd mnie kochaj. Potowarzysz mi w mojej smutnej chatce.
Odpocznijmy i włączmy muzykę.
I nagle rzućmy się na siebie niczym dzikie bestie.
Gryźmy się, dotykajmy i krzyczmy.
Pozwólmy, by wszystko stało się ważne.
I bez zatrzymania brutalnie kochajmy się.
Brutalnie kochajmy się aż ochrypniemy, brutalnie kochajmy się aż całkowicie wychudniemy.
A następnego dnia, kochaj mnie.
Połączmy nasze drogi, odkrywajmy azjatyckie restauracje, dzielmy razem filmy, świętujmy nasze imieniny, dając sobie symboliczne drobiazgi.
Kupmy mieszkanie, zastawmy dom pod hipotekę.
Wypełnijmy go urządzeniami, poświęćmy na to dziewięć stałych godzin nudnej pracy, które pozwolą wypełnić lodówkę.
A kiedy to wszystko się stanie, po prostu mnie kochaj.
Wciąż kochaj mnie, gdy będą mijały nerwowo dekady, zostawiając nas odrzuconych w szpitalu dla starców.
Jako inwalidzi, patrząc na siebie bezsilnie, bez słów, tylko echo naszych pustych skorup.
Kochaj mnie, żebym mógł odezwać się do ciebie, gdy będziesz patrzeć na cień mojego grobu.
"Oby, oby, jak mawiał mędrzec, czas zatoczył koło i abyśmy odrodzili się w dwóch identycznych postaciach, i gdy próg ponownie nieprzekroczony pewnej środowej nocy cofnie się wstecz, byś zaskoczyła mnie sobą, i krzycząc, powiedziała: wybacz mi.
Błagam, by żywy Bóg pozwolił zapamiętać przyszłości ten hymn, i przewidując, abym mógł spojrzeć wprost w twe oczy i znając go bardzo dobrze, bym, gdy nadejdzie akcentowana przyszłość, niszcząca tłokiem mój kompas, mógł ci powiedzieć: Po prostu mnie kochaj."

Chodźmy, pomalujmy czerwienią miasto, rozdajmy rumieńce, usuńmy zamki w tym cholernym więzieniu.
Chodźmy... Zostańmy w zatrzymanej windzie, w wagonie metra, w najlepszym momencie, który odnajdzie miłość, no chodźmy.
Wykrzyknik i zamykam kolejne drzwi, i żegnam rozczarowanie.
Wykrzyknik i otwieram kolejną opcję, i wkrada się krew, i zamykam kolejne drzwi, które otwierasz, prześwietlając me serce.
Cholera, a ja umieram z chęci, by móc cię poznać!