Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Cradle Of Filth
Popularne teksty
14. Zeamsone - 7 Dam
Cradle Of Filth - Hurt And Virtue
Hurt And Virtue
Tekst dodał(a): katarina
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): katarina
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): nostalgiczna
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Distant vistas
Swathed in the haze
Of the reddening sunset
Fell to whispers
Neath stars that marred
descending skies
From the cusp of midnight mountains
Wending as a mist
Rebels truced with Feriluce
(In thruth, few could resist)
Came praising his hellraising through
The sparse and marble clime
Where Virtue bathed, their ravings made
Her fountains flood with wine
Lifted with the gift
Of their dark seductive songs
She drifted from the path
She was surely set apon
Courting chaos
Prized in the sight
Of the covering angel
Taught in ways of
Smothering another lover
Other than God
Worshipped in each other's arms
Like spider eidolons
The moon conducted like a charm
Those strange arrangements on
And this is how they came to be
Dragged before the throne
Throught tongues that hung whilst theirs were run
On soft white throats and punctured moans
Though fated now than later
By his tutor that had been
He baited the Creator
With the future he had seen
Of Michael, psyched with jealousies
A reich right by His side
And worming Man about to be
The apple of His eye
His children lost to free will
And the cost of beaten hearts
Like the night 'twixt vice and Virtue
When Her kiss became a scar
Seraph enemies
Why has my lord forsaken my judgement
Am I not free as He to indulge my darkest fantasies?
From embittered lips
These words were slavered
Split with the whips
Of their witch hunt gathered
He sought Her gaze
Midst drowning crowds that howled in rage...
Blasphemer!
Blasphemer!
Though She was gone
Not lyriced to the song of their spirited throng
But ghosted back where She belonged...
A grace embracing Michael
In a lace of tears that bleared Her pride
He swallowed
Blood followed
Through with spit for all things divine
Through with spit for all things so fucking blind
His seal He tore
And to the floor
He threw this tie to Heaven
Signifying holy war
And watchful of this sign
A thousand flames, unauthorised
Left celestial posts
To coalesce and, unified
Return their fallen leader
As he turned one final time
And threw a glance
Like a downward lance
That stung like guilt in every mind
Swathed in the haze
Of the reddening sunset
Fell to whispers
Neath stars that marred
descending skies
From the cusp of midnight mountains
Wending as a mist
Rebels truced with Feriluce
(In thruth, few could resist)
Came praising his hellraising through
The sparse and marble clime
Where Virtue bathed, their ravings made
Her fountains flood with wine
Lifted with the gift
Of their dark seductive songs
She drifted from the path
She was surely set apon
Courting chaos
Prized in the sight
Of the covering angel
Taught in ways of
Smothering another lover
Other than God
Worshipped in each other's arms
Like spider eidolons
The moon conducted like a charm
Those strange arrangements on
And this is how they came to be
Dragged before the throne
Throught tongues that hung whilst theirs were run
On soft white throats and punctured moans
Though fated now than later
By his tutor that had been
He baited the Creator
With the future he had seen
Of Michael, psyched with jealousies
A reich right by His side
And worming Man about to be
The apple of His eye
His children lost to free will
And the cost of beaten hearts
Like the night 'twixt vice and Virtue
When Her kiss became a scar
Seraph enemies
Why has my lord forsaken my judgement
Am I not free as He to indulge my darkest fantasies?
From embittered lips
These words were slavered
Split with the whips
Of their witch hunt gathered
He sought Her gaze
Midst drowning crowds that howled in rage...
Blasphemer!
Blasphemer!
Though She was gone
Not lyriced to the song of their spirited throng
But ghosted back where She belonged...
A grace embracing Michael
In a lace of tears that bleared Her pride
He swallowed
Blood followed
Through with spit for all things divine
Through with spit for all things so fucking blind
His seal He tore
And to the floor
He threw this tie to Heaven
Signifying holy war
And watchful of this sign
A thousand flames, unauthorised
Left celestial posts
To coalesce and, unified
Return their fallen leader
As he turned one final time
And threw a glance
Like a downward lance
That stung like guilt in every mind
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieDalekie pejzaże
Opatulone w mgłę
Czerwieniejącego zachodu słońca
Opadły do szeptów
Pod gwiazdami co szpeciły opadające niebiosa
Z ostrza gór północy
Schodzili niczym mgła
Buntownicy co zawarli rozejm z Ferulisem
(Naprawdę, niewielu mogło stawić opór)
Przybyli sławiąc jego wynoszącą całe piekło
Skąpą i marmurową strefę
W której kąpała się Cnota, ich brednie sprawiły
Że jej fontanny spłynęły winem
Uniesiona darem
Ich mrocznych uwodzicielskich pieśni
Ona zboczyła ze ścieżki
Którą dla niej wyznaczono
Kokietujący chaos
Nagrodzony spojrzeniem
Zasłaniającego się anioła
Nauczał o sposobach
Zaduszenia kolejnego kochanka
Innego niż Bóg
Wielbieni nawzajem w swych ramionach
Niczym pajęcze kokony
Księżyc prowadził niczym amulet
Te dziwne twory dalej
I tak właśnie przyszło im być
Zawleczonymi przed tron
Przez języki co wisiały podczas gdy ich wyciągały się
Pomiędzy miękkimi białymi gardłami a przebijanymi jękami
Przez to skazani teraz niż później
Przez jego nauczyciela który niegdyś
Wabił Stwórcę
Przyszłością którą widział
Dla Michała, ogarniętego przez zazdrości
Bogactwa u Jego boku
I wijącego się Człowieka który miał być
Jego oczkiem w głowie
Jego dzieci przegrały z wolną wolą
I kosztem pobitych serc
Niczym noc pomiędzy słabością a Cnotą
Gdy Jej pocałunek stał się blizną
Wrogowie serafa
Czemuż pan mój opuścił mój wyrok
Czyż nie jestem wolny jak On by zaspokajać me najmroczniejsze fantazje ?
Ze zgorzkniałych warg
Te słowa zostały wyplute
Rozprute biczami
Ich zebranego polowania na czarownice
On odnalazł Jej spojrzenie
Pośród gęstniejących tłumów co wyły w furii...
Bluźnierczyni!
Bluźnierczyni!
Choć Jej już nie było
Nie wpisano Jej w pieśń ich uduchowionego tłumu
Lecz wróciła jako zjawa tam gdzie było Jej miejsce...
Obejmujący chwałę Michał
W koronce łez co zaczerwieniła Jej dumę
On połykał
Krew napływała
Strumieniem ze splunięciem na wszystko co boskie
Strumieniem ze splunięciem na wszystko co tak cholernie ślepe
Jego pieczęć On rozdarł
I na podłogę
Rzucił te więzy Niebu
Wypowiadając świętą wojnę
I czujny na ten znak
Tysiąc płomieni, samowolnie
Opuścił niebiańskie posterunki
By się połączyć i, zjednoczone
Przywrócić ich upadłego wodza
Gdy on odwrócił się po raz ostatni
I rzucił spojrzenie
Niczym opuszczona lanca
Co zakłuło jak wina w każdym umyśle
Opatulone w mgłę
Czerwieniejącego zachodu słońca
Opadły do szeptów
Pod gwiazdami co szpeciły opadające niebiosa
Z ostrza gór północy
Schodzili niczym mgła
Buntownicy co zawarli rozejm z Ferulisem
(Naprawdę, niewielu mogło stawić opór)
Przybyli sławiąc jego wynoszącą całe piekło
Skąpą i marmurową strefę
W której kąpała się Cnota, ich brednie sprawiły
Że jej fontanny spłynęły winem
Uniesiona darem
Ich mrocznych uwodzicielskich pieśni
Ona zboczyła ze ścieżki
Którą dla niej wyznaczono
Kokietujący chaos
Nagrodzony spojrzeniem
Zasłaniającego się anioła
Nauczał o sposobach
Zaduszenia kolejnego kochanka
Innego niż Bóg
Wielbieni nawzajem w swych ramionach
Niczym pajęcze kokony
Księżyc prowadził niczym amulet
Te dziwne twory dalej
I tak właśnie przyszło im być
Zawleczonymi przed tron
Przez języki co wisiały podczas gdy ich wyciągały się
Pomiędzy miękkimi białymi gardłami a przebijanymi jękami
Przez to skazani teraz niż później
Przez jego nauczyciela który niegdyś
Wabił Stwórcę
Przyszłością którą widział
Dla Michała, ogarniętego przez zazdrości
Bogactwa u Jego boku
I wijącego się Człowieka który miał być
Jego oczkiem w głowie
Jego dzieci przegrały z wolną wolą
I kosztem pobitych serc
Niczym noc pomiędzy słabością a Cnotą
Gdy Jej pocałunek stał się blizną
Wrogowie serafa
Czemuż pan mój opuścił mój wyrok
Czyż nie jestem wolny jak On by zaspokajać me najmroczniejsze fantazje ?
Ze zgorzkniałych warg
Te słowa zostały wyplute
Rozprute biczami
Ich zebranego polowania na czarownice
On odnalazł Jej spojrzenie
Pośród gęstniejących tłumów co wyły w furii...
Bluźnierczyni!
Bluźnierczyni!
Choć Jej już nie było
Nie wpisano Jej w pieśń ich uduchowionego tłumu
Lecz wróciła jako zjawa tam gdzie było Jej miejsce...
Obejmujący chwałę Michał
W koronce łez co zaczerwieniła Jej dumę
On połykał
Krew napływała
Strumieniem ze splunięciem na wszystko co boskie
Strumieniem ze splunięciem na wszystko co tak cholernie ślepe
Jego pieczęć On rozdarł
I na podłogę
Rzucił te więzy Niebu
Wypowiadając świętą wojnę
I czujny na ten znak
Tysiąc płomieni, samowolnie
Opuścił niebiańskie posterunki
By się połączyć i, zjednoczone
Przywrócić ich upadłego wodza
Gdy on odwrócił się po raz ostatni
I rzucił spojrzenie
Niczym opuszczona lanca
Co zakłuło jak wina w każdym umyśle
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (1):