Czaqu - Zdumiony

Zabił, oszukał, zdradził, ocalił

Skoczył, utonął, zbudował i spalił

Dał komuś coś, czego on nigdy by nie dał

Zasłonił swym ciałem, a wcześniej je sprzedał



Wykrzyknął, zamilknął,

Powiedział dlaczego tak mocno się modli?! – on pluje na niebo

Zawinił, choć święty tak bardzo ją kochał

Był twardy jak kamień i tak jak wierzby szlochał



Czasem na drodze tak życie zaskoczy, że trudno jest myśli w słowa ubierać

Skazani by prawdzie popatrzeć w oczy, która już dawno się gdzieś poniewiera



Nie wołał o więcej i przeżył, nie umarł

Znał jedno jedyne – uderzył jak umiał

Okłamał tak szczerze...

Dla kogo? Za ile?

Obiecał i trzymał swe słowa przez chwile



Pokocha bez przyczyn, połamie zasady

Pobiegnie na górę i zejść już nie da rady

Przytuli, odrzuci, zaciśnie, uwolni,

Na tyle chcą życia na ile są wolni



Czasem na drodze tak życie zaskoczy, że trudno jest myśli w słowa ubierać

Skazani by prawdzie popatrzeć w oczy, która już dawno się gdzieś poniewiera



Wystrzelił, oczernił, bez szansy wyzdrowiał

Miał szczęście bez granic i wszystko pochował

Zrozumiał jak wiele jest wciąż do zrozumienia

Tak dużo już zmienił, właściwie nic nie zmieniał



W rozpaczy i gniewie, z oznaką radości

Ze łzami na dłoniach pokonał słabości

Zasłynął z pogardy, szanuje go wielu

Samotny, wrażliwy pomaga bez celu



Czasem na drodze tak życie zaskoczy, że trudno jest myśli w słowa ubierać

Skazani by prawdzie popatrzeć w oczy, która już dawno się gdzieś poniewiera