Dla Dzieci - Z widelcem po rosół

Jaś dziś rosół je widelcem
I jest z tego kontent wielce.
Choć to z tłustej kury rosół,
Jeść widelcem go nie sposób.

Już godzinę Jaś wiosłuje,
Głód go ściska, nie folguje.
Jaś do ust widelec niesie,
A tu mija marzec, kwiecień.

Przeszło lato, przeszły żniwa,
A rosołu nie ubywa.
Jaś widelcem dzielnie macha,
A tu śnieg leży na dachach.

W białych czapach stoją drzewa,
Wiatr za oknem tęsknie śpiewa.
W krąg zawieja śniegiem sypie,
I tak mija grudzień, styczeń.

Jaś się spocił, ledwo zipie,
Ręka boli, w stawie skrzypi.
Ja Jasiowi dam dziś radę,
No i wam przybliżę sprawę.

Do rosołu łyżka służy,
W domu, w barze, czy w podróży.
I zapewniam, zły to sposób
Jest z widelcem iść po rosół.