Ennui - Loss

იმედის ფერფლი გადაფარავს მეწამულ ზეცას,
ცხოვრების ტანჯვის ტყეში მე გზას მივიკვლევ.
როგორც ჭაობში გული სევდაში ჩაიძირა
ვიცი ამქვეყნად, ვერაფერი ვერ გადამარჩენს.
იქ სადაც ერთ დროს ჩემი სული სახლობდა,
ახლა ყრუ ტკივილს დაუდია ბნელი დილეგი.
ჩემი ცხოვრება ფოთლებივით დაიფანტება
და თითებს შორის ქვიშასავით ჩამოიფშვნება.
ეს ადრეული იარები რომ არ ხორცდება,
ნუთუ წყეული არის სული აწ და მარადის?
ვინ მომისაჯა საუკუნე გადაკარგულში?
ნუთუ ცხოვრების აზრი არ არის?
სიკვდილის აზრსაც ვეღარ ვხედავ...
ვერ გადავარჩინე, ის რაც იყო ჩემთვის ძვირფასი.
განდეგილი ვარ, ობოლი სული
ვერსად ვნახე ნანტრი სიმშვიდე.
საფლავის ქვების ჩრდილები ძლიერ მიზიდავენ,
მაგრამ ისინიც მუდამ დუმან.
ჩემ შეკითხვებზე პასუხად კვლავ სიჩუმეა.
წარსული არის დროის საფლავი,
პასუხების მუდმივი ძებნა იწვევს სევდას.
მომაკვდავი იმედი არის ჩემი რწმენა
ვერაფერს შევცვლი, ვერასოდეს...
სამწუხაროა...


Ashes of hope dim the scarlet heavens,
I wander through the forest of lively suffering.
Heart sinks into sorrow like into swamp,
I know, nothing can save me in this world.
In the place where my soul once dwelled -
Now dull pain lives into dark cell.
My life is scattered like leaves,
Will go through the fingers like a sand.
If this early wounds won't heal,
Is the soul doomed forever and ever?
Who sentenced me to be lost for centuries?
Does life have no meaning?
I don't even see reason of death...
I was unable to save what was dear to me,
I am a hermit, orphan soul.
Nowhere have I seen the dreamed rest.
Shadows of tombstones attract me,
But they are silent too,
The answers to my question is silence,
The tomb of the time is the past.
The constant search for answers causes sadness,
Dying hope is my faith,
Nothing I can change, never,
Alas…