Filipek/Edzio - Mama

Queen - Bogemian Rhapsoide

1. Dwa zamki w mych drzwiach plus może domofon
to przez dłuższy czas był jedyny problem,
jak jarał Cię Hugo, to sobie wyobraź,
bo dwa razy większy miałem helikopter.
Ten Pan nad łóżkiem patrzył się z wkurwieniem,
że z życia zrobiłem już takie dno
i drogi życiowe przechodzę na większej wyjebie niż on.
Kiedyś powiedziałem jednej dziewczynie
w przypływie szczerości całą swą prawdę:
że jestem kłamcą, zawsze zdradzałem
i tylko na pozór wzbudzam sympatię,
że myślę chujem, a ona mi mówi,
że wyjdzie już teraz, a nie nad ranem,
by wrócić nazajutrz i prawie płacząc
poprosić mnie, żebym był na stałe.
Zawiodłem rodziców paręset razy,
ziom, olewając z nimi rozmowy.
Jak tonąłem w długach, myślisz, że kto
wtedy był dla mnie kołem ratunkowym?
I żyłem jak Riedel skazany na bluesa,
wśród kumpli, co dawno rzucili jazz
i przeszli na twardsze, sypiąc mefedron
w parku na nokii, kurwa, C6.
Coś obiecałem kiedyś rodzinie,
że jak mi w tym życiu dopisze zdrowie,
nie zutylizuje świat moich uczuć
i wrzuci do worka w umowie śmieciowej,
choć truje jak benzen to życie
i jest coraz łatwiej chwycić za Xanax.
Jedna osoba zawsze jest ze mną... Mama.

2. Frontowe drzwi otwarte do późna,
grubo po czasie powroty z dworu,
tak łatwo wtedy się mogłem przeliczyć,
bo poza domem nie miałem dobrych wzorów.
I każdego dnia siedząc na ławce,
czułem się jak Syzyf pośród ziomali,
gdy próbowałem ich podnieść do góry,
a oni po tym wszystkim i tak się staczali.
Wstałem z tych ławek, by wejść na murawę,
w życiu każdą akcję kończyć z przewrotki,
oni do dzisiaj tam grzeją te ławki,
a teraz szkoła życia daje im korki.
Patrzyłem jak siostra rozwala se życie,
wracając rano na zjazdach na chatę,
w każdą niedzielę dla starszej siostry,
to ja musiałem bywać starszym bratem.
Przez to siadałem do zwrotek i książek
przy akompaniamencie kłótni za ścianą,
gdy z każdą kolejną spiną rodziców
narastał niepokój, że się rozstaną.
Pamiętam czasy, kiedy brałem za nic ich rady,
myśląc, że każda z nich jest bzdurą.
Wziąłem od mamy kluczyki, by potem
wrócić na chatę rozbitą furą.
I boję się dzisiaj, że zawalę studia,
zawiodę ich i skończę jak frajer,
wracając na chatę z ręką w nocniku,
przyznając, że znów ich nie posłuchałem.
Wiem, że mimo to zrobiliby wszystko dla mnie
i dlatego czuję się bezpieczny...
Mama, bo nigdy nie zdołam Ci się odwdzięczyć.