Fulminacci - Una Sera

Dziwna jest, jak to ona, pewnego wieczoru zaskoczyła mnie bardziej niż zwykle, porwała mnie i zdezorientowała swoim zmiennym urokiem, będąc jednocześnie precyzyjną. Powietrze miasta, które sprawia, że jest bardziej żywa, ale mnie dusi. To światło, które ogrzewało moje myśli i trzymało mnie w ryzach, teraz jest tylko ozdobą.

Oderwij mnie od chmur, a potem ukryj. Błagaj mnie, wyrzuć, rozpal, słuchaj, poddaj się, usuń. Tylko pamiętaj, że Aurelia jest zbyt zimna wieczorem i nie możesz robić, co ci się podoba. Za chwilę nie będziesz mieć już dwudziestu lat, a życie staje się zawodem.

Robię jak ona, zmieniam się i zaskakuję przy każdym przekształceniu. Nieważne, gdzie jest morze, i mało mnie obchodzi, skąd wieje wiatr. Potem wieczór podnosi się na nogi i robi ten wyraz twarzy, którego myślałem, że już nie zobaczę, odpowiedni do zakochania się albo umierania – to uśmiech, może melancholijny grymas (który sugeruje pragnienie tańca, -umierania).

Oderwij mnie od chmur, a potem ukryj. Błagaj mnie, wyrzuć, rozpal, słuchaj, poddaj się, usuń. Tylko pamiętaj, że Aurelia jest zbyt zimna wieczorem i nie możesz robić, co ci się podoba. Za chwilę nie będziesz mieć już dwudziestu lat, a życie staje się zawodem.

Jak ci się to udaje? Może pewnego dnia wybaczysz. Czekam.