Gibonni - Kiša

Widziałaś znaki przed deszczem
Muchy walą do pokoju
Przeciągi, które oddychają spod drzwi
Woda rysuje kota na suficie

Chmury zawsze wiedziały z kim trzymać
Myślałaś - będzie, nie będzie deszczu
Wygląda na to, że będzie

Ten deszcz się nie zmęczy
Nie, dopóki nie podniosą się poziomy wód
Nawet gdyby twój dom mógł unosić się na wodzie
by uniósł cię morzem w dal
w dal uszytą na miarę
Bez ani jednej męskiej duszy
Która może cię rozczarować

Powiedziałaś: „Deszczu, co robisz w moim domu?”
Czego jeszcze mogę się od ciebie nauczyć?
Jak upaść, a żebym nie wydała żadnego dźwięku?

„Smutku, twoje ręce są pełne pracy..
Jeśli mu wybaczę, co pozostanie?
Jak spojrzę sobie w oczy?
Smutku, nie, nie odnajdź mnie!”

Gdyby tak lata można było podzielić na pół
Pierwsza rozwiązałabyś liny
Gdyby serce mogło znów kochać
Choć zrobi to, kiedy nadejdzie czas
I jak palec wystający ze skarpety
Pojawi się ktoś, by te suche gałęzie
Zamienić w kwiaty

Powiedziałaś: „Deszczu, co robisz w moim domu?”
Czego jeszcze mogę się od ciebie nauczyć?
Jak upaść, a żebym nie wydała żadnego dźwięku?

„Wątpliwości, twoje ręce są pełne pracy..
Jeśli mu wybaczę, co pozostanie?
Jak sobie spojrzę w oczy?
Smutku, nie, nie znajdź mnie!”