Hans Solo - Kastet

Jesteśmy jak kastet w osiemnastkę ukradziony ze sklepu
Bez półśrodków i namiastek Nagi człowiek przy człowieku
Jak kastet jesteśmy, który mury mógłby przebić
Ale to nam usta aż krwawiły od nocnych spowiedzi

Jesteśmy jak żyletka na języku w zaciśniętych ustach
Póki cisza nie wybuchła, Póty udaje się sztuczka
Jak żyletka delikatnie tam kołysze się śpiąc
Kiedy język chce całować nie ciąć

Jesteśmy jak złodzieje zapalniczek
Tak na co dzień bez namysłu pożyczamy sobie życie
I to bez znaczenia tak naprawdę które było czyje
Jak złodzieje zapalniczek Mamy wspólne kieszenie

Jesteśmy jak dłuto, Wykuto nas z kamienia
Pod skorupą marmurową Serce bije w smudze cienia
Jak dłuto jesteśmy i rzeźbimy w sobie
odpadają tak ciężkie kamienie, że się dziwią aniołowie

oni nie wiedzą, nie wiedzą o nas nic
powiemy tylko tyle reszta Ciii..
jesteśmy jak kastet, jak kastet

jesteśmy jak puch wrażliwy na każdy ruch powietrza
Skóra lepi się do skóry, może zostać tak na wieczność
Jak puch jesteśmy unosimy się leciutko
I nawet szeptem mówimy, aby siebie nie zdmuchnąć

Jesteśmy jak plastrem pozlepiane okulary
Bywało było mało bywało nie było wcale
ale tyle mamy! Jak plastrem okulary pozlepiane
W ulubionym podniszczonym futerale

Jesteśmy jak ziewanie Niemy krzyk o kawę
Gdy czas sączy się wolno I leniwie poza nami
Jak ziewanie jesteśmy, przyciągając się w cieple
Kawa czarna i gorzka, gdy wokół karmel się lepi

Jesteśmy jak sól, dzieci gór i morza
Posypuję Tobą chleb powszedni by lepiej smakował
Jak sól jesteśmy w głębi fal i w górach
kocham Cię jak burza, jak bezsilna furia

oni nie wiedzą, nie wiedzą o nas nic
powiemy tylko tyle reszta Ciii..
jesteśmy jak kastet, jak kastet