Iwona Loranc - Wilki

[Zwrotka 1]
One jeszcze,
o tym nie wiedzą.
Że swą siłę, mądrość,
i wymyślne zmyłki.
Otrzymały w darze od Boga,
więc prowadzi je leśna droga.
Zawsze gotowe do życia -
wilki.
Otrzymały w darze od Boga,
więc prowadzi je leśna droga.
Zawsze gotowe do życia -
wilki.

[Zwrotka 2]
A człowiek w swej ludzkiej słabości.
Na świat, na stwórcę Boskiego narzeka.
A czasem, to nawet się
szarpie i złości, gdy widzi,
drugiego człowieka.
A człowiek w swej ludzkiej słabości.

[Zwrotka 3]
Zrobią wszystko,
by noc ciemną przetrwać.
I cierpliwie,
wypatrują jutra.
Nawet kiedy zbliża się pościg,
biegną dumne ze swej wolności.
I nie patrząc na mody,
zawsze chodzą w futrach.
Nawet kiedy zbliża się pościg,
biegną dumne ze swej wolności.
I nie patrząc na mody,
zawsze chodzą w futrach.

[Zwrotka 4]
A człowiek, w swej chciwej naturze.
Tak było już przed prawiekiem,
krainę przemierzał,
w wilczej skórze.
I był,
wilkowi człowiekiem.
A człowiek, w swej chciwej naturze.

[Zwrotka 5]
Zawsze wierne,
wilczym wyzwaniom.
W swej mądrości piękne istoty.
Ale one tym się
nie chełpią.
Jęzorów wilczych,
nie strzępią.
One o tym nie myślą.
Nawet nie wiedzą o tym.
Ale one tym się
nie chełpią.
Jęzorów wilczych,
nie strzępią.
One o tym nie myślą.
Nawet nie wiedzą o tym.

[Zwrotka 6]
A człowiek wymyślił lustro.
Jakby nie starczała,
tafla jeziora.
Którą wystarczy,
zaledwie musnąć.
By twarz, zobaczyć,
gdy przyjdzie pora.
A człowiek wymyślił lustro.
I przestrzeń za lustrem, pustą.