Jacek Kaczmarski - Teodycea

Łotr umarł tak jak żył:
Nóż wciąż mu w karku tkwił,
Gdy do bram nieba stukał.
Otworzył święty Piotr
– Ty przecież jesteś łotr,
Więc czego tutaj szukasz?

– Mnie proboszcz mówił, że
Z grzeszników składa się
Cały nasz ludzki Kościół,
Zerwany wiatrem liść
Już nie wiem dokąd iść.
Może byś mnie ugościł?

Rzekł święty Piotr: no cóż,
Wycignę ci ten nóż
I wchodż, duszyczko płocha.
Nie takim tu jak ty
Już otwierałem drzwi,
Bo Pan Bóg wszystkich kocha.

Spoczywa łotr wśród chmur
Na materacu z piór,
Koi go lira tkliwa
Wtem widzi, że tuż, tuż
Ów, co mu w kark wbił nóż
Też rajskich dóbr zażywa.

Zakrzyczał łotr (brzęk lir):
– Co robi tu ten zbir?
Wszak zadźgał mnie, gadzina!
Czy to nagroda za
Złem zwyciężenie zła?
Czy Raj to, czy melina?

Klucznik mu na to rzekł:
– Czyśćcowy życia bieg
Przepełnił się cierpieniem.
Więc choć odtrącić mógł,
Wolał was dobry Bóg
Skazać na przebaczenie!