Janek Ledecký - Proklínám

Pustka bytu jest jak pułapka, gdzie róże więdną.
Po raz tysięczny czytam Twój list pożegnalny.
Piszesz, że odchodzisz, kiedy dzień zmienia się z nocą,
woda z winem się staje, kto nie pilnuje dobrze.

Piszesz:
Przeklinam, przeklinam Twoje usta,
Twoje oczy lodowe, w sercu tylko śnieg.
Sam, całkiem sam, niech nigdy świtu nie ujrzysz,
usta w klatce, oczy niech oślepną, zostań sam na zawsze.

Twoje oczy są jak cień, a twarz dniem, gdy zmierzcha,
drzewa rosną coraz wyżej, a potem czeka je upadek.
Sam z głową pochyloną, wszystkie miłości będą iluzją.
Po raz tysięczny czytam Twój list pożegnalny.

Piszesz:
Przeklinam, przeklinam Twoje usta,
Twoje oczy lodowe, w sercu tylko śnieg.
Sam, całkiem sam, niech nigdy świtu nie ujrzysz,
usta w klatce, oczy niech oślepną, zostań sam na zawsze.

Piszesz:
Przeklinam, przeklinam Twoje usta,
Twoje oczy lodowe, w sercu tylko śnieg.
Sam, całkiem sam, niech nigdy świtu nie ujrzysz,
usta w klatce, oczy niech oślepną, zostaniesz sam.

Sam, całkiem sam, niech nigdy świtu nie ujrzysz,
usta w klatce, oczy niech oślepną, zostań sam na zawsze.