Jarle Bernhoft - Sunday

To małe mieszkanie jest za duże bez niej
Nie potrafię tutaj żyć odkąd nie ma jej obok
Jest niedzielne popołudnie i ciągle pada
Mówię do ulic, ale tego wieczoru nic mi nie odpowiadają

Tego wieczoru
Ona musiała odejść
I nie mogła powiedzieć mi, dlaczego
Jedynie coś o miejscu, do którego musi iść całkiem sama
Ona musiała odejść
I nie jestem jedynym, który mówi jej
Jak żyć jej życiem z duchami, w które nie wierzę

Chotuję ze zmartwienia, nie mogę nawet myśleć o śnie
Muszę odkryć gdzie ona się ukrywa
Może teraz być gdziekolwiek, to miasto jest jej domem
Modlę się, by kochało ją choć tak bardzo, jak ja
Potem uderza mnie strach, ona mogłaby być teraz całkiem sama
Zmarznięta albo nawet gorzej, mogłaby być z kimś, kogo nie zna

Tego wieczoru
Ona musiała odejść
I nie mogła powiedzieć mi, dlaczego
Jedynie coś o miejscu, do którego musi iść całkiem sama
Ona musiała odejść
I nie jestem jedynym, który mówi jej
Jak żyć jej życiem z duchami, w które nie wierzę

A jeśli ją znajdę, nie wiem nawet, co zobaczę
Ona nigdy mnie do tego nie wpuści
Jej własne ja jest tak połączone z miejscami, w których przebywa
To zmienia się tak bardzo w czasie i przestrzeni

Ona musiała odejść
I nie mogła powiedzieć mi, dlaczego
Jedynie coś o miejscu, do którego musi iść całkiem sama
Ona musiała odejść
I nie jestem jedynym, który mówi jej
By zmierzyła się ze sprawami, które poszły źle
I wybrała właściwą drogę, bo one ją załamywały

Musisz stanąć wyprostowany
Modlić się o wyzwolenie, mieć nadzieję, że z nią wszystko w porządku gdy tańczy z przypadkiem
I wiedząc, jaka jest
Uśmiechnij się i pozwól jej odejść