Karel Kryl - Důchodce

*Emeryt*

Spodnie postrzępione po wewnętrznej stronie,
nadgarstki roztrzęsione i zwiędłe dłonie,
którymi żuje z lady w stołówce wziętą skórkę chleba,
może nazwijmy go tutaj - emeryt.

Rękawy jego płaszcza od zużycia się błyszczą,
czeka przy mlecznym barze na na resztki w szkle,
niedopałki leżące na chodniku wstydliwie zbiera
potem je wkłada do pudełka, emeryt.

ref.
W niedziele wysiaduje w parku na ławeczce
i starą laską podpiera swą zatroskaną głowę,
słońca wypatruje, ponarzeka na oddech
i nikt mu nie odmawia prawa, by być zmęczonym.

Na szyi stary szal w kratę i niepokój w głosie,
gdy żebrze o papierosa, łamie się w pasie,
nie dziękuje, lecz spuści oczy, choć nikt go nie oskarży,
gdy widzę te ludzkie wraki, trzęsę się ze strachu,
że ja także kiedyś zostanę emerytem...