Karel Kryl - Pieta

Na skraju rynku
Niedaleko dworca
Pod czarnym baldachimem
Oparów znad fabryki
Cicha, nieszczęśliwa
Stała nad rynsztokiem
Madonna z martwym synem
Zamęczonym

Stała zdziwiona
Nagłym zamieszaniem
Na dłonie deszcz jej padał
Jak łzy arcykapłańskie
Trochę ją przestraszył
Pułk nietrzeźwych mężczyzn
Wcale nie wyglądali na zwycięzców

Stanęli koło Piety
Wyjęli papierosy
Gasili pragnienie sznapsem
Już nigdy nie zapłonie
Piosenki z kabaretu
Dla Piety pośpiewali
A kiedy odchodzili
Krzywili się z niesmakiem

Mieli monstrancję
Co ukradli po drodze
A zdjęć od rodziny
Już od lat nie dostali
Miejscowa biedota
Wojną doświadczona
Z zazdrością zaglądała
Do kantyny

Dziewczyny – ulicznice
Trochę popieścili
Potem im zapłacili
Brzeszczotem bagnetu
Składy amunicji
Dokładnie zamknęli
A potem się rozsiedli
Obok Piety

Stanęli koło Piety
Żarli tłuste omlety
I głośno przeklinali
Tę cholerną nudę
Spisali na Maryi
Wiadomość dla tej Niny
Co wczoraj ją poznali
W hotelu na godziny

Pewnej niedzieli
Obóz spakowali
Ostatnie widokówki
Krewniakom rozesłali

Potem wyjechali
Nie oddali długów
A w pociągu powrotnym
Przysypiali

Nikt nie zapłakał
Nikt ich nie żałował
Chociaż zupełnie nagle
Odeszli bez pożegnania

Ktoś im przyznał rację
Inny podziękował
Nikomu nie brakowało
Ich rozkazów

I tylko koło Piety
Dziewczynka pięcioletnia
Litery zobaczyła
Nabazgrane kredą
Czytać się nie uczyła
Więc napis przytuliła
Litery rozmazała
Resztę rozmył deszcz
Resztę rozmył deszcz
Resztę rozmył deszcz