Kauan - Sorni Nai

Rzęsy zamarzają na mrozie
zimowy wiatr napiera na okno
pociąg pędzi, przecina noc
niosąc za sobą echo pieśni

Śpiewają je dziesięć dusz
zmierzających ku górom
droga przez lodową krainę
prowadzi przez zapomniane, trudne ścieżki

Ścieżka leśna po białym śniegu
pomędzy gałęziami, czasem znika
wkrótce śnieżna burza kołysze
i wyje do zmarłych z zimna

Myśliwi cicho ukrywają ślady
i zastawiają pułapki
rysują ostrzem, na drzewach iglastych
dziwne ślady krwi

Mróz cicho zabija
gdy coś żywego wpada w pułapkę
i każdy wędrowiec czuje
jego oddech w palcach

Jeden z dziesięciu
choruje i nie idzie dalej
krótkie pożegnania
i droga prowadzi w różne strony

We śnie ten jeden widzi
jak ognista kobieta tańczy
śnieg drży, lecz nie topnieje
potem sen się kończy

Ziemia, zimna ziemia
pod śniegiem, w schronieniu
czy widzisz wschodzące słońce
jak dziewięć cieni zgina się na wietrze?

Słońce zachodzi
i dziewięć postaci idzie spać
podczas gdy śnieżna burza świętuje
nadchodzącą noc

Tam daleko w gęstwinie
wycie Sorni Nain jest groźne
bogini przyzywa śnieżną burzę
odpędzając wędrowców

Czerwony dzień zachodzi

Światło migocze w namiocie, gdy noc mija
śpiew i cichy śmiech słychać w wietrze
jeden już śpi za sprawą kołysanki
drugi zapisuje ostatnie linijki w dzienniku

Uderzenie i strach, tną tkaninę
całe ciepło znika w jednej chwili
tylko krzyki i ciemność wokół
uciekaj... przed zimnem

Czas zamarł, jego zapach jest zimny
zima szaleje dziko
bez ciepła wyje, domaga się
doprowadza tylko do szaleństwa
szamani uderzają w bębny
modląc się do gniewnych bogów
dzieci Uralu opłakują
dziewięć zimnych trumien

Do przełęczy przybywa złota bogini poranka
dziewięć cieni ciągnie się w dół zbocza
na końcu przełęczy siedzi ich przyszły los
władczyni tego lasu i ziemi

Sorni Nai zabija cicho
gdy coś żywego wpada w pułapkę
i każdy wędrowiec czuje
jej oddech w palcach
rzęsy zamarzają na mrozie
zimowy wiatr napiera na okno
pociąg pędzi, przecina noc
niosąc dziewięć ciał