Krystyna Sienkiewicz - A mną nie chce poniewierać nikt

Często z bólu kraje mi się serce
Kiedy panie w pralniczym salonie
Rozmawiając o swej poniewierce
Załamują zrozpaczone dłonie

Jeden żonę z trojgiem dzieci rzucił
Inny znów na bazar wyniósł futro
Jeszcze inny się po sądach włóczył -
No i jak tu ma mi nie być smutno?

Bo mną nie chce poniewierać nikt
Do mnie po pijanej nocy nikt nie wraca
Nikt nie wraca
Ani forsy skąpi mi na wikt
I w mieszkaniu moim mebli nie przewraca

A mnie życia złamać nie ma kto
Mnie do sądu na rozprawy nikt nie wzywa
Czy bez końca będzie trwało to?
Tak bym chciała być przez kogoś nieszczęśliwa

Za nikogo dziś mi nie jest wstyd
I sąsiadów nie mam co na pomoc prosić
Pomoc prosić
Bo mną nie chce poniewierać nikt
Moich futer nikt na bazar nie wynosi

Czasem czytam w jakimś "Serc Kurierze"
Jak panienka jakaś z miasta Łodzi
Opisuje i martwi się szczerze
Że z nią chodził ktoś, a dziś nie chodzi

Że się ktoś tam nagle wyprowadził
Bo się winda otwierała trudno
Że ktoś kogoś zwiódł, oszukał, zdradził -
Tylko mnie jest ciągle źle i nudno!

Bo mną nie chce poniewierać nikt
Bo ode mnie to się nikt nie wyprowadza
Nie wyprowadza
Ani forsy skąpi mi na wikt
Mnie w służbowej delegacji nikt nie zdradza

A mnie życia złamać nie ma kto
Mnie do sądu na rozprawy nikt nie wzywa
Czy bez końca będzie trwało to?
Tak bym chciała być przez kogoś nieszczęśliwa

Ale choć nie żądam wiele zbyt
Sytuacja wciąż kształtuje się niemrawo:
Bo mną nie chce poniewierać nikt
Choć do szczęścia niby każdy ma dziś prawo