Ks. Stefan Ceberek - Tak Wyschłeś Panie

Tak wyschłeś Panie, na przydrożnym krzyżu
Że słońce z bólu zwiesiło ramiona
Że księżyc sen swój rozdmuchał z rozpaczy
Że gwiazdy w martwych stopiły się oczach

Tak wyschłeś Panie, że wiatry bokami
Twych ran przenoszą pełne bólu dźwięki
Tak wyschłeś Panie, że wiatry bokami
Twych ran przenoszą pełne bólu dźwięki

Tak wyschłeś Panie, że Cię karmi ziemia
Ziarnami rosy swej najgłębszej studni
Że jutrznia ranna, olej barw swych wciera
Że gąbka mroku, kurz z ciała wymiata

Tak wyschłeś Panie, że wiatry bokami
Twych ran przenoszą pełne bólu dźwięki

Tak wyschłeś Panie, na przydrożnym krzyżu
Że płaczą drzewa na widok Twej męki
Ze ptaki z oczu, już łzy nie dostaną
I próżno skubią palce Twojej ręki

Tak wyschłeś Panie, że wiatry bokami
Twych ran przenoszą pełne bólu dźwięki
Tak wyschłeś Panie, że wiatry bokami
Twych ran przenoszą pełne bólu dźwięki

Człowiek krzyż suchy, omija obojętnie
I rzadko sercem szczerym, przy nim klęknie
Człowiek krzyż suchy, omija obojętnie
I rzadko sercem szczerym, przy nim klęknie