Mamy Prąd - Rykoszet

Biegnę sam.
Chcę uciec stąd.
Bo hałas, który brzmi wciąż głośny jest.
Biegnę tam
bo boję się,
że cisza na zawsze opuści mnie.

Bicia serc
echem scalone
rykoszetem biją w pustogłowie.
Ciało ruchome
z mózgu niedowładem.
Powiela echo z większym nakładem.

Marzenia o ciszy
w czerni kosmosu,
próżne są nadal,
gdy dźwięczy ktoś wokół.
Mówiące twarze
odebrać próżności.
Niech milkną języki
w rozkosznej wierności.

Biegnę sam.
Chcę uciec stąd.
Bo hałas, który brzmi wciąż głośny jest.
Biegnę tam
bo boję się,
że cisza na zawsze opuści mnie.

W pianie powietrza,
nie do zniesienia.
Głos załamany,
nie do zrozumienia.
Ciała jak struny
zbyt naciągnięte.
Na gryfie życia, przestrzeni wygięte, brzmią.

Z gardła otwartego
dźwięki wydobywają się.
Echem połączone,
tworzą jeden, długi dźwięk.
Dźwięk, który w przestrzeni wciąż odbija się,
atakując mnie.
Hałaśliwy byt chce, żebym dziś zgubił sens.
Chce bym krzyczał LECZ JA NIE CHCĘ!

Dla wygrania sprawy
ryja otworzyłem sam!
Pokrzyczałem,
zaryczałem,
gówno z tego mam!

Dla dobra sprawy
ryja otworzyłem
bo przecież w ciszy się urodziłem.

Biegnę sam.
Chcę uciec stąd.
Bo hałas, który brzmi wciąż głośny jest.
Biegnę tam
bo boję się,
że cisza na zawsze opuści mnie.