Melnitsa - Zmey/Żmij

Ach, w dawnych latach inaczej to było
Ziemia z niebem czarowała wtedy,
Dziwy wtedy były widziane,
Cuda same się działy.

Zapomniawszy Złotą Ordę,
Kolorowy huk chińskiej równiny,
Skrzydlaty smok w pustynnym ogrodzie
Często chował się podczas majowej północy.

Tylko dziewczęta, aby zobaczyć księżyc,
Wychodziły z dostojnym krokiem,
On szybko jedną porywał,
I wznosił się, pędząc z powrotem.

Jak błyszczała, jak oślepiała i płonęła
Miedziana zbroja pod drapieżnym księżycem,
Jak srebrnym brzmieniem leciał
Równy grzmot nad leśną Rusią:

Ja takich piękności, łabędzi,
Z taką mlecznobiałą bielą,
Nigdy i nigdzie nie spotkałem,
Ani w zamorskim kraju, ani na wschodzie.

Ale jeszcze żadna nie była
W moim wystawnym pałacu w Lahorze -
Umierają w drodze, a ciała
Rzucam do Morza Kaspijskiego.

Spać na dnie, pośród morskich potworów,
Dlaczego im, szalonym, droższe,
Niż w moich potężnych objęciach
Na uroczystym książęcym łożu?

I czasem zazdroszczę losu
Chłopaka z białą pasterską fujarką
Na łące, gdzie dziewczęta są zadowolone
Z jego żartów...

Słysząc te okrzyki, Wołga
Wychodził i patrzył pochmurnie;
Zakładał cięciwę na rogi
Białowieskiego starego tura.