Meshuggah - Neurotica

Podległy i stłumiony. Syn wiru w bezimiennym postępie, namawiający, szarpiący, miażdżący. Tak wywyższony, taki Bóg.
Zmień to naczynie zamętu, aby przywrócić elokwencję niemych.
Włącz tę straconą sprawę, zasymiluj i sfałszuj ją moją.
Pochylam głowę i smakuję kłamstw, którymi jestem karmiony, wszystko po to, żeby otrzymać nagrodę.
Pan i sługa. Jeden za wszystkich i wszyscy za nikogo. Nieświadomi odległych hymnów chaosu,
postępowe stoi przede mną. Ich oczy utkwione w oddali, domyślnie dostosowują się do nowego.

Ożywiają mnie. W zaufaniu rozwijam się. Moje panowanie: supremacja. Nie wypowiadam żadnego niesłyszanego słowa.
Ponownie zmotywuj mnie. Jestem wszystkim co ma być. Wszechmocna istota tak kompletna w mojej różnorodności.

Zmarszczki przemykają mi po oczach. Oblewając się kwaśnym potem. Wola kurczy się i pęka.
Dezintegracja mojego wewnętrznego ja. Uważam, że substancja jest zagubiona. Zrzucona skorupa istoty wzbudzającej wstręt.
Gotowe oczyszczenie. Dopełnieniem jest operacja duszy.

Wejdź do środka i posmakuj spętanych myśli, które pochłaniają całą pewność siebie. Uświadomienie sobie, że się zgubiłem.
Bycie niczym więcej niż kundlem z fałszywym rodowodem. Martwa dusza ukształtowana i uformowana.
Mogę przeżyć wieczność w jednej minucie. Pożyczony talent wypełniony skopiowanymi celami.
Ciało nadziei leży martwe pod tkaniną marzeń. Stawiając czoła prawdzie w zwierciadle dusz -
ha ha oto czym się stałem. Zawsze byłem w tym wyemancypowanym stanie. Zanurzony, poobijany i odrętwiały. Po prostu krajobraz umysłu dostosowany do iluzji, by zapanować ze strachu i urzeczywistnić ból. Klęcząc w wiecznej samotności.
Sługusy z wnętrza domagają się mnie

Ożyw mnie, bo kiedyś żyłem. Porażka rozmywa moje skupienie. Świadomość ustępuje
Bez motywacji. Ujrzany przez płonące oczy. Nieskończoność patrzy na mnie. Rosnąca ciemność szykuje się do ataku.