Miku Hatsune - Heimudaru no tsunobue

To było błaganie świata,
błaganie, które zapowiadało koniec.
Ostatni kwiat już spadł, ale nikt go nie dojrzał.
Porzucona łódź sama dąży do celu wyznaczonego na mapie.
Czekałam na tą chwilę, kiedy w końcu słońce zgaśnie.

Cała Ziemia pogrążona jest w wojnie,
ludzie zastanawiają się co mogą ukraść, a co ochronić.
Nie ma ratunku dla tego zaśmieconego świata,
który przysłania mi widok krwią innych.

Miłość, talent,
chwała, krzyki,
nie pomożemy nikomu tylko tego chcąc.
Zadłużanie się, zapominanie,
wielki ból, eliminacja,
czy nie byłoby cudownie, gdyby tego nie było?

Dlatego sama nadam temu światu dźwięk.

Kwitnące kwiaty, ćwierkające ptaki,
smagany wiatrem woskowy księżyc.
Usunięta przyszłość, teraźniejszość zniknęła,
ale dźwięki wciąż trwają.

Odważny żołnierz, ambicje,
oblężenia i wyobraźnia,
tracimy nadzieję, którą mieliśmy przez wieki.
Limit, powrót,
rozwiązanie i puste niebo.
Wszyscy wrócimy do nieba, do miejsca, z którego pochodzimy.

Dlatego, nawet jeśli osiągnę dno,
będę wprowadzać coraz więcej dźwięków do tego świata, aż do jego końca.